заключэ́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
заключэ́нне |
заключэ́нні |
| Р. |
заключэ́ння |
заключэ́нняў |
| Д. |
заключэ́нню |
заключэ́нням |
| В. |
заключэ́нне |
заключэ́нні |
| Т. |
заключэ́ннем |
заключэ́ннямі |
| М. |
заключэ́нні |
заключэ́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
заключэ́нне, -я, н.
1. гл. заключыць.
2. Сцверджанне, якое з’яўляецца вывадам з чаго-н.
Прыйсці да заключэння.
З. эксперта.
3. Апошняя частка, канец чаго-н.
Цікавае з. п’есы.
◊
У заключэнне — пад канец, заканчваючы што-н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
заключэ́нне ср.
1. заключе́ние; соверше́ние; см. заключы́ць;
2. (вывод) заключе́ние;
зрабі́ць з. — сде́лать заключе́ние;
◊ у з. — в заключе́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заключэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. заключаць — заключыць (у 1 знач.).
2. Вывад, суджэнне, меркаванне, зробленыя на падставе чаго‑н. Зрабіць заключэнне. Прыйсці да заключэння. Заключэнне ўрача. □ А Сцёпка вывеў з гэтага такое заключэнне, што і перабор меры таксама нядобры, як і недабор. Колас.
3. Апошняя, заключная частка твора, прамовы і пад. Дысертацыя складаецца з уступу, трох глаў і заключэння. □ У заключэнні перадачы выступае калгасная мастацкая самадзейнасць. «Звязда».
•••
У заключэнне — пад канец, заканчваючы што‑н. У заключэнне хор выконваў песню.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заключы́ць, -ючу́, -ю́чыш, -ю́чыць; зак.
1. са злуч. «што» і без дап. Зрабіць вывад.
Урач заключыў, што ў хворага запаленне лёгкіх.
2. што. Прыняць, падпісаць.
З. пагадненне.
З. дагавор.
|| незак. заключа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. заключэ́нне, -я, н. (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дыя́гназ, -у, мн. -ы, -аў, м.
Урачэбнае заключэнне аб характары і сутнасці хваробы, а таксама яе абазначэнне.
Паставіць д.
|| прым. дыягнасты́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вы́вад 1 (БРС) ’заключэнне’ (Др.-Падб., Яруш.), укр. вивід ’вывад, вынік’, рус. вывод ’заключэнне, вынік’, польск. wywód ’доказ, тлумачэнне, высвятленне’, чэш. vývod ’вывад, заключэнне’, славац. vývod ’тс’. Утворана бязафіксным спосабам ад дзеяслова выво́дзіць (да вадзі́ць), значэнне ’заключэнне, вынік’ другаснае на падставе першаснага ’вывядзенне каго-небудзь або чаго-небудзь за межы чаго-небудзь’ (Шанскі, 1, В, 219; Брукнер, 628).
Вы́вад 2, ву́вод: «ейцэ на вуводзі», г. зн. ’наклюнутае’ (КСТ). Утворана шляхам зваротнай дэрывацыі ад выво́дзіць ’выседжваць (яйка)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
эксперты́за, -ы, мн. -ы, -ты́з, ж.
1. Даследаванне, вывучэнне або разгляд экспертамі чаго-н. з мэтай даць ацэнку, зрабіць заключэнне.
Медыцынская э.
2. Экспертная камісія.
Э.
ВАК.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
экспе́рт, -а, М -рце, мн. -ы, -аў, м.
Спецыяліст, які праводзіць экспертызу і дае заключэнне пры разглядзе якога-н. пытання.
Высокакваліфікаваны э.
Судовы э.
|| прым. экспе́ртны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пенітэнцыя́рны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Звязаны з асабліва жорсткімі формамі крымінальнага пакарання. Пенітэнцыярнае заключэнне.
[Фр. pénitentiaire ад лац. paenitentia — раскаянне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)