Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
жва́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Рмн. ‑чак; ж.
1. Паўторнае перажоўванне жвачнымі жывёламі ежы, якая адрыгаецца ў поласць рота. Згубіць жвачку.// Ежа, якая паўторна перажоўваецца. Падласка ляжыць каля плота, на сонейку, спакойна глядзіць і перажоўвае жвачку.Брыль.
2.Разм. Гумка, табака і інш., якія ўжываюцца для жавання. Гум[а]вую жвачку жуе У крэсле заморскім палкоўнік.Калачынскі.//перан. Нуднае, надакучлівае паўтарэнне аднаго і таго ж. Пішам пра сучаснікаў мы сумна — Траскатня ці жвачка са слязой.Панчанка.
•••
Жаваць жвачкугл. жаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жва́чкаж
1. (працэс) Wíederkäuen n -s;
жава́ць жва́чкау wíederkäuen (тсперан);
2. разм Káugummi m -s, -s (гумка)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
жва́каж., разг., см.жва́чка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
жо́ванкаж. (пережёванная масса) жва́чка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
chew1[tʃu:]n. жава́льная гу́мка, жва́чка, жу́йка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)