жаўру́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Тое, што і жаваранак.

|| прым. жаўруко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жаўру́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. жаўру́к жаўрукі́
Р. жаўрука́ жаўруко́ў
Д. жаўруку́ жаўрука́м
В. жаўрука́ жаўруко́ў
Т. жаўруко́м жаўрука́мі
М. жаўруку́ жаўрука́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жаўру́к, -ка́ м., обл., см. жа́варанак

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жаўру́к, ‑а, м.

Разм. Жаваранак. Звініць жаўрук на адным месцы, як быццам ён прывязаны на нітачцы. Толькі крыламі трапеча. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жаўру́к. Гл. жа́варанак 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жа́ўранак м., жаўру́к м. гл. жаварaнак

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Жаўрук Алесь

т. 6, с. 427

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Жаўрук А. 2/210; 4/40, 411; 6/383; 10/519; 11/148; 12/560, 566

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

lark [lɑ:k] n. жа́варанак, жа́ўранак, жаўру́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

skylark [ˈskaɪlɑ:k] n. zool. палявы́ жа́варанак, жаўру́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)