жа́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. жа́к жакі́
Р. жака́ жако́ў
Д. жаку́ жака́м
В. жа́к жакі́
Т. жако́м жака́мі
М. жаку́ жака́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Жа́к

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Жа́к Жа́кі
Р. Жа́ка Жа́каў
Д. Жа́ку Жа́кам
В. Жа́ка Жа́каў
Т. Жа́кам Жа́камі
М. Жа́ку Жа́ках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жак, -ка́ м., обл. ве́нтерь, мерёжа ж. (из сети); ве́рша ж., вёрша ж. (из прутьев)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жак, ‑а, м.

Рыбалоўная прылада: нерат з двума крыламі. Падняў кулёк. Як меддзю, карасямі Набіт да крылля рэдкавокі жак. Прануза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жак

(польск. żak < с.-в.-ням. sac, ад лац. saccus)

рыбалоўная прылада — нерат з двума крыламі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Жак ’рыбалоўная прылада’. Рус. дыял., укр. жак ’тс’. Ст.-бел. жак ’тс’ з 1599 г. (Булыка, Запазыч., 113) з польск. żak ’тс’ < ням. Sack ’мяшок, кішэнь’ (Брукнер, 661). Рус. праз бел., укр. з польск. Фасмер, 2, 33. Герм. з лац. saccus ’мяшок, фільтр’ (у рымскія часы) < грэч. σακκος ’грубая тканіна’ < семіцк. saq ’тканіна з валасоў, мяшок’ (Дудэн, 582; Вальдэ-Гофман, 2, 458–459). Такое ж канчатковае паходжанне мае сак ’рыбалоўная прылада; адзенне’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жак Ш. 2/148

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Крысціян-Жак 10/640

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Жак-Далькроз Э. 11/320

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Дэмі Жак

т. 6, с. 349

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)