ду́бчык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ду́бчык ду́бчыкі
Р. ду́бчыка ду́бчыкаў
Д. ду́бчыку ду́бчыкам
В. ду́бчык ду́бчыкі
Т. ду́бчыкам ду́бчыкамі
М. ду́бчыку ду́бчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ду́бчык м., уменьш. хворости́нка ж., пру́тик, хлы́стик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ду́бчык, ‑а, м.

Памянш. да дубец; невялікі дубец. У кустах на выгане, пры чарадзе гусей, стаяла з дубчыкам у руках малая дзяўчынка. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубе́ц, -бца́, мн. -бцы́, -бцо́ў, м.

Тонкі гібкі прут.

З дубцоў плятуць кашы.

Не гані каня дубцом, а гані аўсом (з нар.).

|| памянш. ду́бчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

схваста́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., схво́шчацца; зак.

Сапсавацца ад працяглага хвастання.

Дубчык схвастаўся.

|| незак. схво́ствацца, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

twig​1 [twɪg] n.

1. галі́нка, ду́бчык, прут; адро́стак;

willow twigs галі́нкі вярбы́

2. pl. twigs ро́згі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Матэўка ’баязлівец’ (маст., Сцяшк. Сл.). Паланізм. Параўн. польск. matewka ’дубец, дубчык, галінка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лу́пік ’лазіна, з якой садрана кара’ (ТС). Да лупі́ць ’здзіраць кару’. Суфікс ‑ік, як ду́бчык, драг. бэ́чік ’пуга’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пру́тик м., уменьш. пруто́к, -тка́ м., пру́цік, -ка м.; (деревянный — ещё) па́лачка, -чкі ж.; (хлыст) ду́бчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ма́хала, ма́хыла, маха́ло ’тое, чым махаюць’, ’дубчык для адгону жывёлы’ (ТСБМ, Нас., Шат., ТС; драг., КЭС; полац., Нар. лекс.). Прасл. maxadlo. Да маха́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)