дрыго́тка, -і, ДМ -тцы, ж. (разм.).

Дрыжыкі, хваляванне ад страху і пад.

Д. ахапіла цела.

Нервовая д.

|| прым. дрыго́ткі, -ая, -ае.

Д. голас.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дрыго́тка

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
дрыго́тка - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дрыго́тка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дрыго́тка
Р. дрыго́ткі
Д. дрыго́тцы
В. дрыго́тку
Т. дрыго́ткай
дрыго́ткаю
М. дрыго́тцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дрыго́тка ж., разг. дрожь; (от страха) тре́пет м.;

лёгкая д. прабяга́е па це́ле — лёгкая дрожь пробега́ет по те́лу;

д. ў го́ласе — дрожь в го́лосе;

нерво́вая д. — не́рвная дрожь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрыго́тка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.

Разм.

1. Тое, што і дрыжыкі. З дрэў усё часцей і часцей кроплямі падала вада, і дрыготка ўсё больш ахапляла цела. Галавач. У самога Кірэя дрыготка б’е цела — ці то ад ранішняй свежасці, ці ад нервовай напружанасці. Дамашэвіч.

2. Перарывістасць (у голасе, гуках). Дрыготка ў голасе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрыго́тка ж. разм. Zíttern n -s; Frösteln n -s (дрыжыкі); Scháuer m -s, Scháuder m -s (жах);

мяне́ апанава́ла дрыго́тка ein Scháuder überlíef mich

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

tremble​1 [ˈtrembl] n. дрыго́тка, дрыжа́нне;

He was all of a tremble. Яго ўзялі дрыжыкі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dygot, ~u

м. дрыжыкі, дрыжанне, дрыготка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Лекату́ха, драг., паўдн.-пін. лёкотуха ’дрыжыкі, дрыготка’ (Клім., Нар. словатв., Нар. лекс.). Да лекацець (гл.). Аб суфіксе ‑ух‑а гл. Сцяцко, Афікс. наз., 90.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыцьме́ць, ‑ее; зак.

Страціць сваю яркасць, бляск. Святло дрыготка пасунулася па небасхіле, прыцьмела і неяк раптоўна згасла. Быкаў. // перан. Адысці на задні план, прызабыцца. Доўгія гады вайны непрыкметна абступілі, прыцьмелі, быццам успамін. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)