дрыго́тка, ‑і, ДМ ‑тцы, ж.

Разм.

1. Тое, што і дрыжыкі. З дрэў усё часцей і часцей кроплямі падала вада, і дрыготка ўсё больш ахапляла цела. Галавач. У самога Кірэя дрыготка б’е цела — ці то ад ранішняй свежасці, ці ад нервовай напружанасці. Дамашэвіч.

2. Перарывістасць (у голасе, гуках). Дрыготка ў голасе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)