дичь

1. дзічы́на, -ны ж.;

2. разг. (вздор) лухта́, -ты́ ж.; (бессмыслица) бязглу́здзіца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дичь

Том: 8, старонка: 108.

img/08/08-108_0595_Дичь.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

дзічы́на собир., ж. дичь, разг. дичи́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адстраля́ць сов., в разн. знач. отстреля́ть;

а. дзічы́ну — отстреля́ть дичь;

узво́д ~ля́ў — взвод отстреля́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

поро́тьI несов. (распарывать) паро́ць; распо́рваць;

поро́ть чушь, вздор, дичь вярзці́ лухту́, паро́ць глу́пства;

поро́ть горя́чку паро́ць гара́чку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярзці́ несов., разг. плести́, нести́, городи́ть, бре́дить;

в. лухту́ — нести́ вздор, поро́ть чушь (дичь);

в. глу́пства — городи́ть чепуху́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перастраля́ць сов., в разн. знач. перестреля́ть;

п. усю́ дзічы́ну — перестреля́ть всю дичь;

п. усе́ патро́ны — перестреля́ть все патро́ны;

п. на́нава — перестреля́ть за́ново

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віць несов. вить;

в. вяро́ўкі — (з каго) вить верёвки (из кого);

з ве́тру вяро́ўкі в. — нести́ (поро́ть) ахине́ю (дичь, вздор, ерунду́, галиматью́, чепуху́, чушь);

сам на сабе́ вяро́ўку ўе — сам себе́ я́му ро́ет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чу́ять несов.

1. в разн. знач. чуць;

соба́ка чу́ет дичь саба́ка чу́е дзічы́ну;

не чу́ять бо́ли не чуць бо́лю;

2. перен. (предчувствовать) разг. чуць, прадчува́ць, адчува́ць;

чу́ет се́рдце, что де́ло добро́м не ко́нчится чу́е (прадчува́е, адчува́е) сэ́рца, што спра́ва дабро́м не ско́нчыцца;

ног под собо́ю не чу́ять ног пад сабо́й не чуць;

чу́ет ко́шка, чьё мя́со съе́ла посл. чу́е ко́шка, чыё мя́са з’е́ла;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяро́ўка ж. верёвка; кана́т м.; бечева́;

віць ~кі — (з каго) вить верёвки (из кого);

в. пла́ча — (па кім) верёвка (петля́) пла́чет (по ком);

з ве́тру ~кі віць — нести́ (поро́ть) ахине́ю (дичь, вздор, ерунду́, галиматью́, чепуху́, чушь);

і на ~ўцы не заця́гнеш — и на верёвке не зата́щишь, и во́локом не зата́щишь;

сам на сябе́ ~ку ўе — сам себе́ я́му ро́ет;

цягну́ць на ~ўцы — (каго) тащи́ть (тяну́ть) на верёвке (кого);

абы́ каро́ўка, бу́дзе і в.посл. есть в мошне́, так бу́дет и в квашне́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)