вяро́ўка
◊ віць ~кі — (з каго) вить верёвки (из кого);
в. пла́ча — (па кім) верёвка (петля́) пла́чет (по ком);
з ве́тру ~кі віць — нести́ (поро́ть) ахине́ю (дичь, вздор, ерунду́, галиматью́, чепуху́, чушь);
і на ~ўцы не заця́гнеш — и на верёвке не зата́щишь, и во́локом не зата́щишь;
сам на сябе́ ~ку ўе — сам себе́ я́му ро́ет;
цягну́ць на ~ўцы — (каго) тащи́ть (тяну́ть) на верёвке (кого);
абы́ каро́ўка, бу́дзе і в. —
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)