дасле́дчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дасле́дчыца |
дасле́дчыцы |
| Р. |
дасле́дчыцы |
дасле́дчыц |
| Д. |
дасле́дчыцы |
дасле́дчыцам |
| В. |
дасле́дчыцу |
дасле́дчыц |
| Т. |
дасле́дчыцай
дасле́дчыцаю |
дасле́дчыцамі |
| М. |
дасле́дчыцы |
дасле́дчыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дасле́дчыца ж. иссле́довательница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дасле́дчыца, ‑ы, ж.
Жан. да даследчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дасле́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Той, хто займаецца навуковымі даследаваннямі.
|| ж. дасле́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.
|| прым. дасле́дчыцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
иссле́довательница дасле́дчыца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
researcher [rɪˈsɜ:tʃə] n. дасле́дчык; дасле́дчыца
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
badaczka
ж. даследчыца, навуковец (жанчына)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
испыта́тельница
1. выпрабава́льніца, -цы ж.; дасле́дчыца, -цы ж.;
2. экзамена́тарка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
А́БАЛА (Ābola) Мірдза Эдуардаўна
(н. 23.2.1923, воласць Світэнэ, Латвія),
латышскі літаратуразнавец. Д-р філал. н. (1956). Скончыла Латвійскі ун-т (1949). Даследчыца творчасці Я.Судрабкална, бел.-лат. гіст. і літ. сувязей (кн. «Дружба, умацаваная ў вяках», з Д.Вікснай, 1977). Прымала ўдзел у складанні навук. збору твораў Я.Райніса (т. 1—3, 5—7, 17; варыянтаў 1—3; Дзярж. прэмія Латвіі 1986). Аўтар прац «Райніс і беларусы» (1975), «Ян Судрабкалн і беларусы» (1977). Складальнік лат.-бел. і бел.-лат. слоўніка. На лат. мову пераклала зб. прозы У.Караткевіча «Чазенія» (1976), шэраг апавяданняў Я.Коласа і інш. Прэзідэнт Латышскай асацыяцыі беларусістаў (з 1991).
т. 1, с. 11
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
БІРУ́ТА
(сапр. Даравінская Амелія; 1863, в. Ройсталі, цяпер у межах Вільнюса — 27.7.1891),
бел. і польская фалькларыстка і этнограф. Адукацыю атрымала ў Варшаве. Настаўнічала, запісвала бел. фальклор і вяла этнагр. даследаванне Лідскага пав. (Гродзенская вобл.). Друкавалася ў час. «Wisła» («Вісла»), дзе ў 1889 змясціла апісанне дажынак з песнямі ў в. Шаўры Лідскага пав., паданні «Сосны ў Лідзе», «Паданне пра Пілакальскую гару» з Ваўкавыскага пав. Найб. значная публікацыя — «Беларускія песні з Лідскага павета» ў час. «Zbiór wiadomości do antropologii krajowej» («Зборнік паведамленняў па айчыннай антрапалогіі», 1892), куды ўвайшлі сямейна-бытавыя, любоўныя, лірычныя, рэкруцкія і салдацкія песні. Манаграфію «Народ Лідскага павета» цэнзура забараніла. Рукапісы Біруты зберагаюцца ў архівах Варшавы і Вільнюса.
Літ.:
Саламевіч Я. Даследчыца беларускага фальклору // Полымя. 1969. № 11;
Васілевіч У.А. Збіральнікі. Мн., 1991.
І.У.Саламевіч.
т. 3, с. 157
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)