даве́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. даве́р
Р. даве́ру
Д. даве́ру
В. даве́р
Т. даве́рам
М. даве́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

даве́р, -у, м.

Тое, што і давер’е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даве́р, -ру м. дове́рие;

злоўжыва́ць ~рам — злоупотребля́ть дове́рием;

○ во́тум ~ру — во́тум дове́рия;

◊ увайсці́ ў д. — войти́ в дове́рие;

вы́йсці з ~ру — вы́йти из дове́рия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даве́р, ‑у, м.

Тое, што і давер’е. Відаць, у падзяку за давер, Саша хацеў расказаць пра дзяўчыну як можна больш харошага і прыемнага. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даве́рыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. даве́ру даве́рым
2-я ас. даве́рыш даве́рыце
3-я ас. даве́рыць даве́раць
Прошлы час
м. даве́рыў даве́рылі
ж. даве́рыла
н. даве́рыла
Загадны лад
2-я ас. даве́р даве́рце
Дзеепрыслоўе
прош. час даве́рыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

даве́р м, даве́р’е н Vertráuen n -s (auf A, in A, zu D – да каго-н), Zútrauen n -s (zu D – да каго-н);

вы́казаць даве́р’ sein Vertráuen áussprechen*;

карыста́цца даве́р’ам Vertráuen geníeßen*;

пазбаўля́ць каго-н даве́р’у j-m das Vertráuen entzíehen*;

выка́зваць каму-н даве́р’ j-m Vertráuen entgégenbringen* [schénken];

стра́ціць даве́р’ (das) Vertráuen éinbüßen, in Mísskredit kómmen*;

я стра́ціў уся́кі даве́р’ да яго́ ich habe álles Zútrauen zu ihm verloren;

во́тум даве́р’у Vertráuensvotum [-vo-] n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

імпанава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; незак., каму-чаму.

Выклікаць павагу, давер, рабіць добрае ўражанне, падабацца; адпавядаць чыім-н. патрабаванням, густам, настроям.

І. сваім слухачам.

Старшыні імпанавала агульная ўвага прысутных.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канфідэ́нцыя

(лац. confidentia)

прыязныя, даверныя адносіны; давер.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дове́рие ср. даве́р’е, -р’я ср., даве́р, -ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Трэст ‘аб’яднанне некалькіх прадпрыемстваў з цэнтралізаваным кіраваннем’ (ТСБМ). Праз рускую мову (трест) з англ. trust (ст.-англ. trust, trost) ‘давер, вера; крэдыт; апекаванне’, якое са ст.-ісл. traust ‘давер’, параўн. ст.-в.-ням. trōst ‘давер, вернасць’, нова-в.-ням. Trost ‘зацішша’; ‘уцеха’, гоц. trausti ‘пагадненне, саюз’, ст.-англ. threowian ‘давяраць, верыць’, якія ўзыходзяць да і.-е. *dru‑ ‘магутны, моцны’ > ‘моцны, як дрэва’ (Голуб-Ліер, 491; Чарных, 2, 262; ЕСУМ, 5, 631).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)