Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Дабры́нь
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Дабры́нь |
| Р. |
Дабры́ні |
| Д. |
Дабры́ні |
| В. |
Дабры́нь |
| Т. |
Дабры́нню |
| М. |
Дабры́ні |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дабрыня́
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
дабрыня́ |
| Р. |
дабрыні́ |
| Д. |
дабрыні́ |
| В. |
дабрыню́ |
| Т. |
дабрынёй
дабрынёю |
| М. |
дабрыні́ |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Дабры́ня
назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
Дабры́ня |
Дабры́ні |
| Р. |
Дабры́ні |
Дабры́няў |
| Д. |
Дабры́ню |
Дабры́ням |
| В. |
Дабры́ню |
Дабры́няў |
| Т. |
Дабры́нем |
Дабры́нямі |
| М. |
Дабры́ню |
Дабры́нях |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
увасабле́нне, -я, н.
1. гл. увасобіць.
2. чаго. Той (тое), у кім (чым) увасобіліся якія-н. характэрныя рысы.
Гэты чалавек — у. дабрыні і сціпласці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
рэ́дкасны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Вельмі рэдкі. Пятрок самы паслухмяны ў брыгадзе работнік. І дабрыні чалавек рэдкаснай. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мя́кнуць, -ну, -неш, -не; мяк, мя́кла; -ні; незак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Рабіцца мяккім (да 1 знач.).
Сухары мякнуць у вадзе.
2. перан. Рабіцца вялым, расслабленым.
3. перан. Прыходзіць у стан душэўнай дабрыні, чуласці, спагадлівасці.
|| зак. намя́кнуць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не, намя́к, -кла (да 1 знач.) і размя́кнуць, -ну, -неш, -не; размя́к, -кла; -ні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
◎ Пія́вы ’працавіты’ (чэрв., Сл. ПЗБ). Параўноўваюць літ. pyti ’размакаць (пра зямлю), станавіцца мяккім (пра характар)’; papijęs ’добры, мяккі, які ўвесь аддаецца працы, дабрыні і г. д.’ (Грынавяцкене, тамсама, 3, 527), што не пераконвае; хутчэй, з пілявы ’рухавы’ (гл.), да піліць 2, параўн. польск. pilać ’дбаць’, варыянт pilić ’старацца, дбаць’, што звязана з pilny ’старанны’ (Банькоўскі, 2, 579), гл. пільны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
выклю́чны в разн. знач. исключи́тельный, ре́дкостный;
~ныя — зако́ны исключи́тельные зако́ны;
в. вы́падак — исключи́тельный (ре́дкостный) слу́чай;
чалаве́к ~най дабрыні́ — челове́к исключи́тельной (ре́дкостной) доброты́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
А́ПДАЙК
(Updike) Джон (н. 18.3.1932, Шылінгтан, штат Пенсільванія, ЗША),
амерыканскі пісьменнік. Скончыў Гарвардскі ун-т (1954). На пачатку літ. дзейнасці пісаў фельетоны, апавяданні, вершы, эсэ, пародыі: зб-кі вершаў «Драўляная курыца і іншыя ручныя стварэнні» (1958), апавяданняў «Тыя ж дзверы» (1959), «Галубінае пер’е» (1962). Вядучая тэма творчасці — побыт, псіхалогія, маральныя каштоўнасці радавога амерыканца (аповесць «Ферма», 1965; раманы «Кірмаш у багадзельні», 1959; «Трус, уцякай», 1960; «Трус, які вылечыўся», 1979; «Трус разбагацеў», 1981, і інш.). У рамане Апдайка «Кентаўр» (1963) праблема смерці і бессмяротнасці пераплятаецца з пошукамі сэнсу жыцця, пераадоленнем адчужэння, са сцверджаннем дабрыні; у раманах «Месяц адпачынку» (1975), «Давай пажэнімся» (1976), «Іствікскія ведзьмы» (1984) і інш. імкненне перамагчы боязь смерці любоўю, сексуальным «адраджэннем»; раман-дыспут «Версія Роджарса» (1985) пра «навук. доказы быцця божага». Аўтар зб. апавяд. «Даверся мне» (1986).
Тв.:
Рус. пер. — Кролик, беги;
Кентавр;
Ферма. Кишинев, 1984.
т. 1, с. 420
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)