1. Лёгка, ласкава праводзіць па кім‑, чым‑н. рукой; песціць, лашчыць. Стэфка песціла дзяцей, гладзіла па галоўках.Бядуля.// Прыгладжваць што‑н. далонню або пальцамі. Гладзіць бараду. Гладзіць вусы.//перан. Лёгка дакранацца да чаго‑н. (пра вецер, сонца і інш.). Фары вогненным бляскам Гладзяць спіну кургану.Нядзведскі.
2. Рабіць гладкім, роўным. Марына бабку падмяняе І рэжа скібіны-брускі Ды градку гладзіць і раўняе.Колас.// Разгладжваць, прасаваць (бялізну, плацце і пад.). Гладзіць касцюм.
•••
Гладзіць па галоўцы (па шэрсці)каго — хваліць каго‑н.; патураць каму‑н.
Гладзіць супраць шэрсцікаго — гаварыць ці рабіць каму‑н. непрыемнае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Гла́дзіць ’гладзіць’ (БРС, Касп., Бяльк., Сл. паўн.-зах.). Рус.гла́дить, укр.гла́дити, польск.gładzić, чэш.hladiti, серб.-харв.гла̏дити, ст.-слав.гладити ’тс’. Прасл.*gladiti ’тс’. Гэты дзеяслоў з’яўляецца вытворным ад прыметніка прасл.*gladъ‑kъ (гл. гла́дкі) яшчэ да таго, калі гэты прыметнік быў расшыраны суфіксам *‑kъ > (< ‑*kŭ). Дакладная паралель у літ.glósti, glódžiu пладзіць’. Гл. Слаўскі, 1, 287–288; Фасмер, 1, 409; Бернекер, 1, 300, Траўтман, 90–91.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пагла́дзіцьгл.гладзіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гла́дитьнесов., в разн. знач.гла́дзіць; (утюгом — ещё) прасава́ць;
◊
гла́дить по голо́вке(кого)гла́дзіць па гало́ўцы (каго);