гара́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Фізічная або юрыдычная асоба, а таксама дзяржава, якая дае гарантыю ў чым-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гара́нт

‘дзяржава, установа’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гара́нт гара́нты
Р. гара́нта гара́нтаў
Д. гара́нту гара́нтам
В. гара́нт гара́нты
Т. гара́нтам гара́нтамі
М. гара́нце гара́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гара́нт м., юр. гара́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гара́нт

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гара́нт гара́нты
Р. гара́нта гара́нтаў
Д. гара́нту гара́нтам
В. гара́нта гара́нтаў
Т. гара́нтам гара́нтамі
М. гара́нце гара́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гара́нт юр. гара́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гара́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто дае гарантыю ў чым‑н., паручыцель.

[Фр. garant.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гара́нт Garánt m -en, -en; Bürge m -en, -en; Gewährsmann m -(e)s, -männer i –leute;

супо́льны гара́нт Mítgarant m; Mítbürge m; камерц., фін. гара́нт пазы́кі Garánt [Bürge] für Ánleihe;

гара́нт па вэ́ксалі Garánt [Bürge] für Wéchsel;

гара́нт пазыко́вых абавяза́цельстваў Garánt [Bürge] für Schúldverpflichtungen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гара́нт

(фр. garant)

дзяржава, установа або асоба, якая дае гарантыю ў чым-н.; паручыцель.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гара́нт

(фр. garant)

дзяржава, арганізацыя або асоба, якая дае гарантыю ў чым-н.; паручыцель.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

банк-гара́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. банк-гара́нт ба́нкі-гара́нты
Р. ба́нка-гара́нта ба́нкаў-гара́нтаў
Д. ба́нку-гара́нту ба́нкам-гара́нтам
В. банк-гара́нт ба́нкі-гара́нты
Т. ба́нкам-гара́нтам ба́нкамі-гара́нтамі
М. ба́нку-гара́нце ба́нках-гара́нтах

Крыніцы: sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)