вінці́ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
вінчу́ |
ві́нцім |
| 2-я ас. |
ві́нціш |
ві́нціце |
| 3-я ас. |
ві́нціць |
ві́нцяць |
| Прошлы час |
| м. |
вінці́ў |
вінці́лі |
| ж. |
вінці́ла |
| н. |
вінці́ла |
| Загадны лад |
| 2-я ас. |
вінці́ |
вінці́це |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вінці́ць несов., разг. (играть в винт) винти́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вінці́ць, вінчу, вінціш, вінціць; незак., што.
Разм. Паварочваць, укручваць або выкручваць вінт, шрубу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
винти́тьII несов. (играть в винт) разг. вінці́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
завінці́ць, ‑вінчу, ‑вінціш, ‑вінціць; зак., што.
Зашрубаваць, закруціць. Завінціць гайку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падвінці́ць, ‑вінчу, ‑вінціш, ‑вінціць; зак., што.
Завінціць тужэй; падшрубаваць. Падвінціць шрубу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
навінці́ць, ‑вінчу, ‑вінціш, ‑вінціць; зак., што.
Круцячы па вінтавой разьбе, надзець; нашрубаваць. Навінціць гайку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
даві́нчваць
‘заканчваць вінціць што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
даві́нчваю |
даві́нчваем |
| 2-я ас. |
даві́нчваеш |
даві́нчваеце |
| 3-я ас. |
даві́нчвае |
даві́нчваюць |
| Прошлы час |
| м. |
даві́нчваў |
даві́нчвалі |
| ж. |
даві́нчвала |
| н. |
даві́нчвала |
| Загадны лад |
| 2-я ас. |
даві́нчвай |
даві́нчвайце |
| Дзеепрыслоўе |
| цяп. час |
даві́нчваючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
śrubować
незак. шрубаваць, вінціць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
развінці́ць, ‑вінчу, ‑вінціш, ‑вінціць; зак., што.
Разняць, разабраць што‑н. звінчанае. Развінціць рэйкі. □ Плуг даўно валяўся на ферме, пакуль яго не развінцілі і не расцягнулі. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)