вінтоўка назоўнік | жаночы род

Ружжо са спіральнай нарэзкай у канале ствала.

  • В. з аптычным прыцэлам.

|| прыметнік: вінтовачны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

вінто́ўка ж. винто́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

вінтоўка, ‑і, ДМ ‑тоўцы; Р мн. ‑товак; ж.

Ружжо з вінтавой нарэзкай у канале ствала. Самазарадная вінтоўка. Снайперская вінтоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вінтоўка ’ружжо з вінтавымі нарэзамі ў канале ствала’ (БРС, КТС). Укр. гвінтівка, рус. винтовка, ст.-рус. винтовка (з XVII ст.). Утворана ад прыметніка винтовой пры дапамозе суф. ‑к‑a па мадэлі водянка і інш. (КЭСРЯ, 82; Шанскі, 1, В, 102; Фасмер, 1, 317; Унбегаун, Sel. Papers, 1969, 243). Бел. лексема запазычана з рускай мовы. Сюды ж вінтовачны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трохлінейка назоўнік | жаночы род | размоўнае

Трохлінейная вінтоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дробнакаліберны прыметнік

Невялікага, менш звычайнага калібру.

  • Дробнакаліберная вінтоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

самазарадны прыметнік | спецыяльны тэрмін

Які зараджаецца аўтаматычна.

  • Самазарадная вінтоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

трохлінейны прыметнік

Калібрам у тры лініі (7,6 мм).

  • Трохлінейная вінтоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

винто́вка вінто́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

rifle​1 [ˈraɪfl] n. вінто́ўка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)