вы́пукліна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вы́пукліна вы́пукліны
Р. вы́пукліны вы́пуклін
Д. вы́пукліне вы́пуклінам
В. вы́пукліну вы́пукліны
Т. вы́пуклінай
вы́пуклінаю
вы́пуклінамі
М. вы́пукліне вы́пуклінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́пукліна ж., спец. вы́пуклина

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́пукліна, ‑ы, ж.

Выступ сферычнай формы, выпуклае месца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пучына, ‑ы, ж.

Разм. Выпучанае месца; выпукліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пуклина прост., спец. вы́пукліна, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bulge

[bʌldʒ]

1.

v.i.

выпу́чвацца, узьдзіма́цца, выпіна́цца

2.

v.t.

выпу́чваць, выпіна́ць

3.

n.

1) вы́пучына, вы́пукліна f.

2) Figur. часо́вае пабо́льшаньне, падняцьцё n.

a bulge in prices — рост цэ́наў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

buckle

[ˈbʌkəl]

1.

n.

1) спра́жка f.

2) вы́пукліна f.

2.

v.t.

1) зашпіля́ць спра́жкай

2) выпу́чваць, змо́ршчваць (пад ці́скам)

3.

v.i.

1) выгіна́цца, згіна́цца (пра ко́ла); выпу́чвацца (пад ці́скам)

2) Figur. схапля́цца, счапля́цца (з супраці́ўнікам)

- buckle down to

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Скі́віца, мн. л. скі́віцы ‘кожная з дзвюх костак твару, у якіх умацаваны зубы; пашчэнкі’ (ТСБМ, Байк. і Некр.; віл., Стан., ТС, КЭС, Дразд., ЛА, 3), ‘выпукліна пад вокам ягадка’ (Ласт.), ‘зубны пратэз’ (ТСБМ), скі́выца ‘сківічная косць’ (Дразд.; узд., КЭС), скі́біца ‘скронь’ (Сцяшк.; гродз., Мат. АС), скі́віцы ‘пашчэнкі’ (ЛА, 3), ські́ва ‘пашчэнка’ (Дразд.), skíwicy ‘ніжняя сківіца каня’ (Тарн.), сківіца ‘шула’ (В. Адамчык, Маладосць, 1993, 10, 156). Беларуска-ўкраінская лексіка-семантычная ізалекса, параўн. укр. дыял. скі́віца, ски́віца, скʼі́вʼца ‘сківіца’, гл. Ніканчук, Бел.-укр. ізал., 63–64. Слова няяснага паходжання. Мартынаў (Лекс. Палесся, 11) прапануе дастаткова позняе запазычанне з усходнебалтыйскіх гаворак; дакладная крыніца не выяўлена, параўноўваецца з лат. šķieva ‘трэшчына ў дрэве’. Трубачоў (Слав. языкозн., V, 182) лічыць слова старажытным (мяркуемае прасл. *skyvica), аднак падкрэслівае яго ізаляванасць. Аўтары ЕСУМ (5, 271) адносяць укр. ски́виця да запазычанняў з беларускай мовы, звязваючы яго з скіба (гл.). Хутчэй да ківа́ць (гл.), параўн. качкі́ ‘пашчэнкі’ (Растарг.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)