во́гнішча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́гнішча во́гнішчы
Р. во́гнішча во́гнішчаў
во́гнішч
Д. во́гнішчу во́гнішчам
В. во́гнішча во́гнішчы
Т. во́гнішчам во́гнішчамі
М. во́гнішчы во́гнішчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́гнішча, -а, мн. -ы, -ішч і -аў, н.

1. Распаленая куча ламачча, дроў; агонь.

Грэцца каля вогнішча.

2. Месца, дзе гарэў агонь.

|| прым. во́гнішчавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́гнішча ср.

1. костёр м., огни́ще;

грэ́цца каля́ в. — гре́ться у костра́;

2. (место, где был костёр) костри́ще, огни́ще

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́гнішча, ‑а, н.

1. Распаленая куча ламачча, дроў; агонь. Каля высокай меднастволай сасны палала вогнішча. Сіняўскі. З’явіліся першыя сем палатак на беразе Дзвіны, вечарамі загараліся вогнішчы, засынаючы іскрамі зорнае неба, у кацялках булькаў чай і ў змроку плыла.. песня. Грахоўскі.

2. Месца, дзе гарэў агонь. Патух агонь, пра яго ўсе забыліся, толькі белы попел ляжаў на вогнішчы. Чарнышэвіч. Збоку на вогнішчы ледзь-ледзь дымілася галавешка. Кулакоўскі. // Пажарышча. У рукі ўласныя свой лёс Узяў народ вольналюбівы, На вогнішчы палацы ўзнёс, Ператварыў балоты ў нівы. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́гнішча н

1. Schéiterhaufen m -s, - (агонь інквізіцыі); Lágerfeuer n -s, - (бівачнае);

раскла́сці во́гнішча ein Féuer ánzünden [entfáchen];

2. (месца, дзе было вогнішча) Féuerstelle f -, -n; Brándstätte f -, -n, Brándfläche f -, -n (пажарышча).

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Во́гнішча ’касцёр; месца, дзе быў касцёр’ (БРС, КТС, Нас., Бяльк., Касп., Др.-Падб., Яруш., Яшк.); ’пажарышча’ (Шат.). Рус. о́гнище ’астаткі кастра, месца, дзе быў касцёр’, укр. огни́ще ’тс’, ст.-рус. огнище ’ачаг; месца, дзе быў касцёр’, чэш. ohniště ’тс’, балг., макед. о́гниште ’ачаг’, серб.-харв. о̀гњӣште ’тс’, в.-луж. vohnišćo ’месца, дзе быў агонь’. Прасл. *ognistjьe. Ад агонь (гл.) з суф. ‑išče (Махэк₂, 410; Скок, 2, 546).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

во́гнішча

1. Палаючы касцёр (БРС).

2. Месца, дзе гарэў касцёр (БРС).

3. Пажарышча (Рэч., Сміл. Шат.).

□ ур. Вогнішча (Тур. Кав. 340).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

вогнішча, агонь, касцёр; цяпло (абл.); цяпельца (абл. памянш.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

зга́слы, -ая, -ае.

Які згас; пагаслы.

Згаслае вогнішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кастры́шча, -а, мн. -ы, -аў, н.

Тое, што і вогнішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)