верхавы́, -а́я, -о́е.

Які мае дачыненне да язды вярхом, прызначаны для такой язды.

Верхавая язда.

В. конь.

Прыслаць верхавога (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верхавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. верхавы́ верхава́я верхаво́е верхавы́я
Р. верхаво́га верхаво́й
верхаво́е		 верхаво́га верхавы́х
Д. верхаво́му верхаво́й верхаво́му верхавы́м
В. верхавы́ (неадуш.)
верхаво́га (адуш.)		 верхаву́ю верхаво́е верхавы́я (неадуш.)
верхавы́х (адуш.)
Т. верхавы́м верхаво́й
верхаво́ю		 верхавы́м верхавы́мі
М. верхавы́м верхаво́й верхавы́м верхавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

верхавы́

1. прил. верхово́й;

2. в знач. сущ. верхово́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верхавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае дачыненне да язды верхам, прызначаны для такой язды. Верхавы конь.

2. у знач. наз. верхавы́, ‑ога, м. Коннік. Убачыўшы верхавога, салдат запыніўся; верхавы махнуў яму шабляй. Колас.

•••

Верхавая вада гл. вада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верхавы́

1. Reit-;

верхава́я язда́ Réiten n -s; Réitkunst f -;

верхавы́ конь Réitpferd n -(e)s, -e;

2. у знач наз м Réiter m -s, -, Beríttene (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ко́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто едзе на кані вярхом; верхавы.

2. Конны воін, кавалерыст.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сядо́к, седака́, мн. седакі́, седако́ў, м.

1. Коннік, верхавы.

2. Пасажыр, які едзе ў павозцы, карэце, санях (часам наймаючы вазака).

Браць у дарогу седакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верхово́й​I

1. прил. верхавы́, ко́нны;

2. сущ. верхавы́, -во́га м., ко́нны, -ннага м., (всадник) ко́ннік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вярша́к ’верхавы яздок’ (Нас., Др.-Падб., Гарэц.). Узнікла ў выніку лексічнай кандэнсацыі з верхавы яздок пад уплывам вязак, важак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

saddle horse

верхавы́ конь

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)