сядо́к, седака́, мн. седакі́, седако́ў, м.

1. Коннік, верхавы.

2. Пасажыр, які едзе ў павозцы, карэце, санях (часам наймаючы вазака).

Браць у дарогу седакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)