ве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які верыць у існаванне Бога; веруючы.

|| ж. ве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. ве́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ве́рнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ве́рнік ве́рнікі
Р. ве́рніка ве́рнікаў
Д. ве́рніку ве́рнікам
В. ве́рніка ве́рнікаў
Т. ве́рнікам ве́рнікамі
М. ве́рніку ве́рніках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ВЕ́РНІК,

чалавек, які верыць у Бога і належыць да пэўнай рэлігійнай канфесіі. Гл. Веравызнанне.

т. 4, с. 103

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ве́рнік м Gläubige (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

парафія́нін, -а, мн. -фія́не, -фія́н, м.

Вернік якой-н. парафіі.

|| ж. парафія́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыхаджа́нін, -а, мн. -джа́не і (зліч. 2, 3, 4) -джа́ніны, -джа́н, м. Вернік, які належыць да якога-н. прыхода².

|| ж. прыхаджа́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ве́руючы м гл вернік

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

worshipper [ˈwɜ:ʃɪpə] n.

1. пакло́ннік; пакло́нніца

2. ве́рнік; ве́рніца; прыхаджа́нін; прыхаджа́нка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wierzący

які верыць; вернік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

believer [bɪˈli:və] n. ве́рнік;

be a firm/great believer in smth. цвёрда ве́рыць у што-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)