Валапа́с

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Валапа́с
Р. Валапа́са
Д. Валапа́су
В. Валапа́с
Т. Валапа́сам
М. Валапа́се

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Валапа́с м., астр. Волопа́с

валапа́с м., уст. волопа́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валапа́с

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. валапа́с валапа́сы
Р. валапа́са валапа́саў
Д. валапа́су валапа́сам
В. валапа́са валапа́саў
Т. валапа́сам валапа́самі
М. валапа́се валапа́сах

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ВАЛАПА́С

(лац. Bootes),

сузор’е Паўн. паўшар’я неба. Самая яркая зорка — Арктур (α Валапаса); ёсць падвойныя зоркі. 90 зорак ярчэй за 6-ю зорную велічыню. На тэр. Беларусі відаць зімой, вясной і летам. Гл. Зорнае неба.

т. 3, с. 472

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Валапа́с ’пастух, які пасе валоў’ (Некр.). Словаскладанне: вол і пасвіць. Параўн. валавод, абармот.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Волопа́с астр. Валапа́с, -са м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

волопа́с уст. валапа́с, -са м.; пасту́х, -ха́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)