бунта́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бунта́р бунтары́
Р. бунтара́ бунтаро́ў
Д. бунтару́ бунтара́м
В. бунтара́ бунтаро́ў
Т. бунтаро́м бунтара́мі
М. бунтару́ бунтара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бунта́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Удзельнік бунту¹.

2. перан. Неспакойны чалавек, які пратэстуе супраць чаго-н., заклікае да рашучых дзеянняў, да перавароту ў чым-н.

|| ж. бунта́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. бунта́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бунта́р, -ра́ м. бунта́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бунта́р, ‑а, м.

Удзельнік бунту ​1. Калі Радзівіл акрыяў, дык загадаў працаваць усе лясы аколіцы, каб знайсці бунтара Саўку Траяна. Гурскі. // Той, хто пратэстуе супраць чаго‑н., хто заклікае да рашучых дзеянняў, да перавароту ў чым‑н. [Абаронца:] — Паводка ўваходзіла ў берагі, і бунтары канчалі універсітэт, наступалі на дзяржаўную службу, рабіліся стараннымі чыноўнікамі і дзеячамі ў розных галінах жыцця. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бунта́р м Rebéll m -en, -en, Áufrührer m -s, Áufständische (sub) m -n, -n (паўстанец)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бунта́рь бунта́р, -ра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бунта́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да бунтар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бунта́рыць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. бунта́ру бунта́рым
2-я ас. бунта́рыш бунта́рыце
3-я ас. бунта́рыць бунта́раць
Прошлы час
м. бунта́рыў бунта́рылі
ж. бунта́рыла
н. бунта́рыла
Загадны лад
2-я ас. бунта́р бунта́рце
Дзеепрыслоўе
цяп. час бунта́рачы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бунтаўшчы́к, ‑а. м.

Удзельнік бунту ​1, бунтар. [Казацкі афіцэр:] — Крамольнікі! Бунтаўшчыкі! Для вас ужо царскія законы — не законы?! Сваволіць? Бунтаваць? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бунтаўні́к м, бунтаўшчы́к (пагард) м гл бунтар

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)