бунтаўшчы́к, ‑а. м.
Удзельнік бунту 1, бунтар. [Казацкі афіцэр:] — Крамольнікі! Бунтаўшчыкі! Для вас ужо царскія законы — не законы?! Сваволіць? Бунтаваць? Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)