брыка́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
брыка́нне |
| Р. |
брыка́ння |
| Д. |
брыка́нню |
| В. |
брыка́нне |
| Т. |
брыка́ннем |
| М. |
брыка́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
брыка́нне ср. ляга́нье, брыка́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
брыка́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. брыкаць, брыкацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
брыка́нне н.
1. Klírren n -s;
2. (на музычным інструменце) Klímpern n -s
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
брыка́ние брыка́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ляга́нье брыка́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вы́брык ’выхадка’ (БРС), вы́брыкі ’дзіўныя паводзіны, фокусы’ (Цых.), укр. вибрик ’выхадка, жарт; скок’, польск. wybryk ’падскок, выхадка’. Параўн. выбры́кваць ’падскокваць’ (да брыкаць), на значэнне бел. і ўкр. слоў, магчыма, уплывала польск., параўн. рус. курск. ехать выбриком ’ехаць галопам’, данск. вы́брики ’брыканне’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пі́рма: даць пірма ’даць выспятка’ (лаг., віл., Сл. ПЗБ). Відаць, балтызм. Параўн. літ. spyrimas ’брыканне’, spirti ’брыкнуць’, ’пхнуць, піхнуць, штурхнуць нагой’. Букявічуце (Bałto-słow. zw. jęz., 81, 68–69), выходзячы з тлумачэння фразы даць пірма як ’аддаць перавагу’, звязвае слова пірма з літ. pirma ’раней, спачатку’, ’спераду’, ’па-першае’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)