бру́ха

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бру́ха бру́хі
Р. бру́ха бру́хаў
Д. бру́ху бру́хам
В. бру́ха бру́хі
Т. бру́хам бру́хамі
М. бру́се бру́хах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бру́ха, -а, М бру́се, мн. -і, -аў, н. (разм.).

Тое, што і чэрава, жывот (у 1 знач.).

Б. акулы.

Адгадаваў б.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бру́ха, ‑а, н.

Разм. Тое, што і чэрава. [Вепр] па самае бруха грузнуў у дрыгве. Самуйлёнак. Сытае бруха да навукі глуха. Прыказка. / у перан. ужыв. Паўзуць жалезным брухам танкі, Аж стогнуць сцены камяніц. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бру́ха н разм Bauch m -(e)s, Bäuche; Wanst m -es, Wänste (пагард);

набі́ць бру́ха sich (D) den Bauch [Wanst] vóllschlagen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бру́ха ’жывот’ (Шат., Сцяшк. МГ). Ст.-рус. брюхо, брюхъ, рус. брю́хо, укр. бру́хо, польск. brzuch, чэш. břicho, břich (ст.-чэш. břucho, břuch) і г. д. Слав. *brʼucho (*brʼuchъ) ’жывот’. Этымалогія не вельмі надзейная: лічаць, што першапачатковае значэнне ’выпукласць’, і параўноўваюць з с.-в.-ням. brûsche, ням. Brausche шышка’, гоц. brusts ’грудзі’, ст.-ірл. brú ’жывот’ і г. д. Слав. *brʼucho < bhreu̯‑s‑. Бернекер, 95; Праабражэнскі, 1, 49; Фасмер, 1, 225; Слаўскі, 1, 47.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чэ́рава, -а, н.

1. Бруха, жывот (разм.).

2. Унутраная частка жывата чалавека, жывёлы.

Развіццё плода ў чэраве маці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падбру́шына, ‑ы, ж.

Спец. Ніжняя частка бруха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блін, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Мучны выраб з рэдкага цеста, спечаны на патэльні.

Бліны з макам.

Б. не клін: бруха не расколе (прыказка).

|| прым. блі́нны, -ая, -ае і бліно́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бру́шка, ‑а, н.

1. Памянш. да бруха. // Разм. жарт. Тоўсты жывот (у чалавека).

2. Задняя частка цела членістаногіх. Брушка чмяля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

opychać się

незак. разм. аб’ядацца, набіваць бруха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)