бо́ўтка

‘боўдзіла, бязмозглік, недаразвіты чалавек’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бо́ўтка бо́ўткі
Р. бо́ўткі бо́ўтак
Д. бо́ўтцы бо́ўткам
В. бо́ўтку бо́ўтак
Т. бо́ўткай
бо́ўткаю		 бо́ўткамі
М. бо́ўтцы бо́ўтках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бо́ўтка

‘шост для перасоўвання на лодцы’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бо́ўтка бо́ўткі
Р. бо́ўткі бо́ўтак
Д. бо́ўтцы бо́ўткам
В. бо́ўтку бо́ўткі
Т. бо́ўткай
бо́ўткаю		 бо́ўткамі
М. бо́ўтцы бо́ўтках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Боўт ’рыбацкая прылада боўтаць ваду’ (КЭС, лаг., Нас., Янк. I), таксама бо́ўтка (Касп., Мядзв.), бо́ўтала (Нас.). Рус. болт, укр. бовт ’тс’. Бернекер (118) лічыць, што слова звязана з bьlt‑ (гл. бо́ўтаць). Фасмер (1, 190) памылкова хоча бачыць тут сувязь з рус. і г. д. болт ’болт’, польск. bełt (< н.-ням. (bolt(e), гал. bout). Параўн. боўтаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)