Verbum

анлайнавы слоўнік

Але́г

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

	адз.	мн.
Н.	Але́г	Але́гі
Р.	Але́га	Але́гаў
Д.	Але́гу	Але́гам
В.	Але́га	Але́гаў
Т.	Але́гам	Але́гамі
М.	Але́гу	Але́гах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

АЛЕ́Г

(?—912, паводле інш. крыніц 922),

старажытнарускі князь. Паводле «Аповесці мінулых гадоў», як сваяк Рурыка (паводле інш. крыніц, Алег — ваявода Рурыка) стаў пасля яго смерці (879) рэгентам пры малалетнім кн. Ігару, княжыў у Ноўгарадзе. Рэгенцтва Алега — гіст. міф, бо да пач. самаст. княжання Ігару было не менш як 33 гады. У 882 Алег рушыў з дружынай на Пд. Заняў Смаленск. Забіўшы кіеўскіх князёў Аскольда і Дзіра, авалодаў Кіевам і зрабіў яго сталіцай. Пашырыў уладанні Русі на У, падпарадкаваўшы севяран і радзімічаў, здзейсніў 2 паспяховыя паходы на Канстанцінопаль (907 і 911). Адзін з найб. яркіх маст. вобразаў Алега створаны А.С.Пушкіным у паэме «Песня пра вешчага Алега» (1822).