уху́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Адзець у што‑н. цёплае, загарнуць, абгарнуць з усіх бакоў. І слова не змагла выгаварыць Зося.. Ухутала дзіця і выйшла з пакоя. Крапіва. Надзя адчула холад, ухутала ногі сенам і посцілкай, якая ляжала ў перадку саней. Бураўкін. Паслухмяная машына бегла роўна, весела звінеў матор, тугі паток стрэчнага паветра страляў брызентам, якім грузчыкі старанна ўхуталі тры такарныя станкі. Б. Стральцоў. / у перан. ужыв. Пільнавалі хмары некага, каб ухутаць яго сваёй мультановаю посцілкаю. Баранавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
quick1 [kwɪk] adj.
1. ху́ткі, шпа́ркі;
a quick journey кароткатэрміно́вая пае́здка;
be quick спяша́цца;
at a quick pace у ху́ткім тэ́мпе, ху́тка;
a quick fix скараспе́лае рашэ́нне;
a quick pulse ча́сты пульс
2. ке́млівы; знахо́длівы; дасці́пны;
a quick child ке́млівае дзіця́
♦
have a quick temper мець запа́льчывы хара́ктар, круты́ но́раў
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
неви́нный
1. (невиновный) невінава́ты; (безвинный) бязві́нны;
неви́нные лю́ди невінава́тыя лю́дзі;
неви́нная же́ртва бязві́нная ахвя́ра;
2. (простодушный) няві́нны, бязві́нны; (наивный) наі́ўны;
неви́нный ребёнок наі́ўнае (няві́ннае) дзіця́;
неви́нная шу́тка бязві́нны жарт;
неви́нные и́гры няві́нныя гу́льні;
3. (девственный) няві́нны; (целомудренный) цнатлі́вы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
падкіда́ць, падкі́дваць
1. (бліжэй) näher wérfen*, zúwerfen* vt;
2. (падшыць) ánnähen vt; (éin)säumen vt (падрубіць);
3. (угару) empórwerfen* vt; in die Höhe wérfen*;
4. (употай) héimlich zúschieben*, únterschieben* vt;
падкіда́ць дзі́ця ein Kind áussetzen;
5. разм (падвозіць) mítnehmen* vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Бац 1 ’пацук’ (Касп., Сцяшк. МГ, Янк. Мат., Інстр. II). Параўн. і бацу́к ’вадзяны пацук’ (Лысенка, ССП). Усё гэта формы з азванчэннем да пацук, пац ’тс’ (гл.).
Бац 2 ’малое дзіця, вельмі рухавае’ (Янк. Мат.). Гэта пераноснае ўжыванне слова бац ’пацук’. Магчыма, далей сюды адносяцца таксама (спачатку як пераносныя назвы) бацю́к, бацю́та хлопчык’ (Касп.), бацю́та ’перарослы гарэза’ (Нас.). Але не выключаецца, што апошнія словы — утварэнне ад ба́ця, ба́цька. Параўн. бацю́та, бацю́ля ’сын, які падобны да бацькі тварам ці ўчынкамі’ (Яўс.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кры́кса 1 «Ена зімой бываець і не даець рабятам спаць, ены і стануць ўсю моць блажыць…» (Шн., Сержп. Пр.), «Як быў мой Іванка малы, на яго напалі крыксы» (Арх. ГУ), ’дзіцячая хвароба’ (Сл. паўн.-зах., Шат.). Гл. крыкса 2.
Кры́кса 2 ’пра крыклівае і плаксівае дзіця’ (ТСБМ, Нар. лекс., КЭС, лаг., Нар. словатв., Мат. Гом.). Назва дзеючай асобы са спецыфічным ‑с‑а‑суфіксам, для пеяратыўных назоўнікаў з к‑заканчэннем кораня. Параўн. крыкса, плакса, хныкса, мыкса (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 64–65).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ма́лец, ма́ліц, ма́ляц ’падлетак, юнак ад 14 да 18 год’ (ТСБМ, Чуд., Др.-Падб., Нас., Шат., Касп., Бяльк., Мат. Маг., Яруш., Пан. дыс.; маг., КЭС; докш., Янк. Мат.; паўн.-бел., Сл. ПЗБ), ’нежанаты малады чалавек, хлопец’ (Мядзв.; полац., Нар. лекс.), ’прыслужнік, служка’ (Нас.), ма́лец‑вы́растачак ’падлетак’ (Нар. Гом.). Рус. цвяр. мале́ц ’халасцяк’, смал. ма́лец ’парабак’, паўд. ’казак’, ст.-рус. малецъ ’падлетак’, польск. malec ’малы хлопец, хлопчык або маладая дзяўчынка, малое дзіця’, серб.-харв. ма̏лац ’тс’. Прасл. malьcь. Да малы́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сапе́ль 1 ’ерш’ (Нар. лекс.), сопе́ль ’тс’ (ТС), саплю́к ’тс’ (Сл. ПЗБ). Рус. дыял. сопли́вик, со́плик ’тс’. Ад соплі (гл.), саплівы, таму што гэта рыба пакрыта слоем слізі.
Сапе́ль, сопе́ль ’лядзяш’ (ТС), саплі́, сапле́ ’соплі’, ’ледзяшы’ (швянч., в.-дзв., Сл. ПЗБ), сапля́к ’саплівае дзіця’ (ТСБМ), ’лядзяш’ (Сцяшк.; івац., Жыв. сл.), ’сопляк’, ’лядзяш’ (Сл. ПЗБ), ’лядзяш’, ’газоўка’, ’адростак’, мн. л. саплякі́ ’соплі’ (ТС). Гл. соплі.
*Сапель, сопэ́ль ’шуфля’ (Сл. Брэс.). З польск. szufel ’тс’ з частай менай с/ш і адаптацыйным пераходам ф > п.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wiggle
[ˈwɪgəl]
1.
v.i.
ту́зацца, ёрзаць
The restless child wiggled in his chair — Неспако́йнае дзіця́ ёрзаць у крэ́сьле
2.
v.t.
1) варушы́цца
2) ту́заць
to wiggle the toes — варушы́ць па́льцамі ног
3.
n.
ёрзаньне, ту́заньне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
áustragen
* vt
1) выно́сіць
2) разно́сіць (пісьмы)
3) даво́дзіць да канца́ (працэс)
4) спарт. разыгра́ць, праве́сці (напр., турнір)
5)
ein Kind ~ — дано́шваць дзі́ця
6) выдава́ць (сакрэт)
7) зно́шваць (вопратку)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)