укаці́ць, укачу, укоціш, укоціць; зак.

1. што. Закаціць што‑н. круглае або на колах унутр чаго‑н. Укаціць калёсы ў гумно. □ [Касперскі:] А бочку, хлопцы, укоціце ў склеп... Тут нельга пакідаць. Гурскі.

2. перан.; што каму. Разм. Зрабіць, учыніць (звычайна што‑н. непрыемнае). Укаціць вымову прагульшчыку. Укаціць вучню двойку. □ [Валянціна Міхайлаўна:] — А летась тут, у нас, памятаеце, колькі мы вам [Андрэй Іванавіч] уколаў укацілі. Васілевіч.

3. Разм. Уехаць куды‑н. Добра ціскануў па педалі і праз гадзіну ўкаціў у тую самую алейку з вязамі. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

commit [kəˈmɪt] v.

1. рабі́ць (часцей што-н. дрэннае); чыні́ць, учыня́ць; твары́ць;

commit a crime зрабі́ць/учыні́ць злачы́нства;

commit suicide ско́нчыць жыццё самазабо́йствам/самагу́бствам

2. прызнача́ць (грошы, сродкі на што-н.); адво́дзіць (час на што-н.)

3. : commit oneself звя́зваць сябе́ (абавязкамі, абяцаннямі)

4. змяшча́ць;

commit to hospital змясці́ць у бальні́цу;

commit to memory заву́чваць, запаміна́ць;

commit to paper запі́сваць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

histeria

histeri|a

ж. істэрыя;

wpaść w ~ę — учыніць істэрыю;

atak ~i — прыступ істэрыі;

~a wojenna — ваенная (мілітарысцкая) істэрыя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

awantura

awantur|a

ж. сварка, скандал;

zrobić komu ~ę — учыніць скандал, задаць галавамойку каму;

awantura nie było — сварак не было

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вы́кінуць, -ну, -неш, -не; -кінь; -нуты; зак.

1. каго-што. Кідаючы, выдаліць, пазбавіцца ад чаго-н. непатрэбнага, лішняга.

В. ілюстрацыю.

В. грошы на вецер (перан.). В. прагульшчыка з завода (перан.).

2. перан., што. Абвясціць, аб’явіць (разм.).

В. лозунг.

3. перан., што. Пусціць, накіраваць.

В. тавар на рынак (пусціць у продаж; разм.).

4. што. Падняць, вывесіць.

В. сцяг.

5. што. У спартыўных практыкаваннях: выставіць, высунуць рэзкім рухам.

В. руку ўперад.

6. што. Учыніць, устроіць (разм.).

В. жарт. В. штуку.

|| незак. выкіда́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і выкі́дваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. вы́кід, -у, М -дзе, м. (да 5 знач.).

|| прым. выкідны́, -а́я, -о́е (да 1 знач.; спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

закаці́ць, ‑качу, ‑коціш, ‑коціць; зак.

1. што. Коцячы, перамясціць, змясціць куды‑н. Закаціць калёсы ў хлеў. □ Каля магазіна [Вова і Пеця] знайшлі бочку, закацілі яе на самы высокі пагорак. Хомчанка.

2. Разм. Уехаць, заехаць куды‑н. Макара шукалі ўсім калгасам. Але нідзе не знайшлі. Вярнуўся ён толькі назаўтра пад вечар. Закаціў на калясцы ў Язэпаву зямлянку, выцер пот рукавом. Асіпенка.

3. Разм. Учыніць, зрабіць што‑н. надзвычайнае. Закаціць скандал. Закаціць істэрыку. □ Шахцёр спыніўся, падняў угору .. букет і закаціў такую прамову, што ў Міхася міжвольна прайшоўся па спіне халадок. Лупсякоў.

•••

Закаціць (падвесці) вочы — завесці зрэнкі пад верхнія павекі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шко́да​I ж.

1. Scháden m -s, Schäden; Verlúst m -(e)s, -e (страта, прапажа);

учыні́ць шко́ду Scháden zufügen;

пацярпе́ць шко́ду éinen Verlúst erléiden* [davóntragen*];

2. (патрава) Féldfrevel m -s; Flúrschaden m, Ábweiden n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

нарабі́ць

1. (viel) máchen vt, (in gróßer Ménge) ánfertigen vt;

2. (учыніць) ánrichten vt, ánstellen vt; verúrsachen vt;

нарабі́ць глу́пстваў Dúmmheiten máchen [begéhen*];

нарабі́ць шмат кло́пату viel zu scháffen máchen;

нарабі́ць шмат шу́му viel Staub áufwirbeln

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ánrichten

vt

1) гатава́ць, запраўля́ць, падава́ць (страву)

2) учыні́ць, нарабі́ць (бяды і г.д.)

was hast du da ángerichtet? — што [чаго́] ты там нарабі́ў?

3) вайск. візі́раваць, наво́дзіць на (які-н.) аб’е́кт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

падпалі́ць, ‑палю, ‑паліш, ‑паліць; зак., што.

1. Паднёсшы агонь да чаго‑н., прымусіць гарэць; выклікаць гарэнне. Падпаліць дровы. Падпаліць салому.

2. Наўмысна знішчыць агнём што‑н., учыніць пажар. Гадзін за дзве да захаду сонца, адыходзячы, салдаты з двух канцоў падпалілі вёску, а самі зніклі. Чорны. А ў гэтую самую ноч на Пасеках было відна, хоць іголкі збірай... Нехта падпаліў новыя будовы Ліпніцкага. Чарот.

3. Даць падгарэць чаму‑н., падсмаліць што‑н. Падпаліць хлеб. Падпаліць сала.

4. і ў чым. Раскласці агонь (у печы, пліце і пад.), каб згатаваць ежу або ацяпліць памяшканне. Падпаліць печ. Падпаліць пліту. □ Назбірае бабка трэсак, падпаліць у печы і грэецца перад агнём. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)