Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
кулявы́I пулево́й;
~во́е ране́нне — пулево́е ране́ние;
~ва́я стральба́ — пулева́я стрельба́
кулявы́II кулево́й;
~ва́я сало́ма — кулева́я соло́ма; см. куль I
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Streu
f -, -en сало́ма, падсці́лка (для скаціны)
auf der ~ líegen* — разм. хварэ́ць, быць прыкава́ным да ло́жка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Абу́рыны ’перабітая ў час малацьбы салома’ (Арх. ГУ) да бурыць (гл.). Што датычыць словаўтварэння, параўн. амеціны (гл. амецце).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пагні́сці, ‑гніе; пр. пагніў, ‑ніла, ‑ніло; зак.
Згнісці — пра ўсё, многае. За многа год пагніла на стрэхах салома.Чорны.У вайну шмат лесу выкацілі пажары. Немцы палілі яго ў блакады. Ад таго пажаўцеў, пасох, пагніў маладняк.Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пая́ц
(іт. pagliaccio = сяннік, ад paglio = салома)
1) камічны персанаж старадаўняга народнага італьянскага тэатра;
2) клоун у цырку, балагане;
2) перан. чалавек, які крыўляецца, вядзе сябе, як клоун.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Асцяжа́рак ’хмызняк, салома’ (Выг. дыс.). Утворана з цыркумфіксам з‑ — ‑ак (< о‑ — ‑ъкъ) ад сцяжар (гл.), стежар (Выг.). Гл. стажарʼе.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вя́ска ’сена, салома, канюшына, увязаныя ў рэзгіні ці ў вяроўку або лейцы’ (докш., Янк. Мат.). Да вя́зка, вяза́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
жы́тніца, ‑ы, ж.
1.Уст. Памяшканне для захоўвання збожжа; свіран.
2.перан. Хлебародная вобласць краіны, якая забяспечвае хлебам іншыя мясцовасці. Украіна — жытніца СССР.
3.Разм. Жытняя салома. Волька па-мужчынску падхоплівала .. [віламі] жытніцу і кідала яе ў тарпу.Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)