◎ Плянта́ць ’гаварыць блытана’ (свісл., Сцяшк. Сл.). З польск. plątać ’блытаць’, гл. плёнтаць ’тс’; націск пад уплывам дзеясловаў на ‑таць: балбатаць, плескаптць і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прылажы́цца ’набыць навык’: не магла прылажыцца па‑руску гаварыць (смарг., Сл. ПЗБ). Да прылажы́ць < лажы́ць (гл.) з пашырэннем семантыкі. Параўн. укр. приложи́ти ’прыстасаваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

существо́ ср.

1. (сущность) су́тнасць, -ці ж.;

говори́ть по существу вопро́са гавары́ць па су́тнасці пыта́ння;

2. (живой организм) істо́та, -ты ж., стварэ́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

алего́рыя

(гр. allegoria)

1) іншасказанне (напр. гаварыць алегорыямі);

2) выражэнне адцягненага паняцця пры дапамозе канкрэтнага вобраза ў творы літаратуры ці мастацтва (напр. вясна — маладая жанчына з кветкамі, правасуддзе — жанчына з вагамі).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

бубні́ць разм

1. (біць у бубен) die Schéllentrommel schlágen*;

2. перан (гаварыць незразумела, ціха) brúmmen vi, in séinen Bart brúmmen, vor sich hin brúmmen; únaufhaltsam wiederhólen [spréchen*]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

расстано́ўка ж

1. (дзеянне) Áufstellung f -; Ánordnung f -, Gruppíerung f -, Vertéilung f -;

2. (паўза):

гавары́ць з расстано́ўкай bedächtig jédes Wort betónend] spréchen*; beim Spréchen Páusen máchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

скрозь​I прыназ durch, hindúrch (A);

скрозь шчы́ліну durch die Rítze;

скрозь тума́н im Nébel;

гавары́ць скрозь зу́бы vor sich hin múrmeln;

скрозь слёзы únter Tränen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

mítsprechen

* vi

1) гавары́ць [вымаўля́ць уго́лас] ра́зам з кім-н.

2) (über A) удзе́льнічаць у абмеркава́нні (чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

hóchleben

vi

j-n ~ lássen* — гавары́ць [падыма́ць] тост у го́нар (каго-н.)

es lébe hoch…! — няха́й жыве́…!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

абгрунтава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абгрунтавана.

2. Тое, чым што‑н. абгрунтоўваецца; довад, доказ. Падняўся Малашанка, звыклым жэстам прыгладзіў валасы, напісаў чырвоным алоўкам на паперы нейкія лічбы і пачаў гаварыць, без адступленняў, як некаторыя, без тэарэтычных абгрунтаванняў — адразу аб справе. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)