płaszcz

м.

1. паліто; плашч;

płaszcz nieprzemakalny — непрамакальны плашч;

płaszcz kąpielowy — лазневы халат;

2. тэх. кажух; абалонка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gown

[gaʊn]

n.

1) суке́нка f.

evening gown — вечаро́вая суке́нка

2)

а) манты́я f. (судьдзі́)

б) прафэсу́ра f.

3) начна́я кашу́ля, хала́т -а m., шляфро́к -а m.

4) ры́мская то́га

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Кубра́к 1 ’чалавек, які просіць міластыню на царкоўныя патрэбы’ (Нас., Нар. сл.). Укр. кубрак ’тс’, польск. kubrak ’тс’. Да кубрак 2, не выключана кантамінацыя з жабрак (гл.).

Кубра́к 2 ’мужчынскае суконнае верхняе адзенне (кароткае, вышэй калена)’ (Нар. сл., З нар. сл.). Польск. kubrak ’куртка, халат з простага сукна’. Калі лічыць, што кубрак узыходзіць да *кубур‑ак, можна меркаваць аб запазычанні з тур. kubur ’пакрывала, футляр’. На карысць гэтай гіпотэзы сведчаць такія турцызмы, як рум. cubur ’род адзення’ і інш. (Слаўскі, 3, 299).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

jumper

I [ˈdʒʌmpər]

n.

1) скаку́н -а́ m. (спарто́вец, конь), скаку́ха f.

2) парашуты́ст -а m.

3) Electr. перамы́чка, злуча́льны ка́бель

II [ˈdʒʌmpər]

n.

1) жано́чы джэ́мпэр

2) рабо́чая блю́за або́ хала́т

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ху́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Старанна ўхутвацца ў што‑н., добра ўкрывацца. Адвыкшы ад свежага паветра, Рыгор зябка хутаўся ў каўнер кажуха. Крапіва. Дачка засмяялася, хутаючыся ў халат і па-дзіцячаму, кулачком, праціраючы заспаныя вочы. Шамякін. Людзей было небагата, тыя, хто заходзіў на прычал, хуталіся ў каўняры, хаваліся пад парасоны і неўзабаве сыходзілі. Мележ. // перан. Густа пакрывацца (туманам, імглой і пад.). Непрывабная сцюдзёная далячынь хуталася ў тумане. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пашы́цца ​1, ‑шыюся, ‑шыешся, ‑шыецца; зак.

Разм. Палезці, паціснуцца ў якое‑н. вузкае, глухое месца. Дзік нібы і не пачуў гэтага стрэлу. Чмыхнуў, здзекліва пакруціў хвастом і пашыўся яшчэ шпарчэй у гушчар. Сачанка.

•••

Пашыцца ў дурні — паставіць сябе ў нязручнае, смешнае становішча.

пашы́цца ​2, ‑шыецца; зак.

Стаць пашытым. Паклаўшы на куфар халат, шырокі, цвёрды, з белага новага кужалю — чуць пашыўся, Наста пачула, што ёй усё холадна ў плячах, ніяк не можа сагрэцца. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

партфе́ль, ‑я, м.

1. Чатырохвугольная сумка з засцежкай, у якой носяць кнігі, паперы і пад. Васіль Дзянісавіч надзеў халат, апрануў паліто, глыбей насунуў кепку і ўзяў у рукі партфель. Мележ. Невядома, чым бы ўсё скончылася, каб у гэты час не ўвайшлі незнаёмыя людзі з вялікімі жоўтымі партфелямі... Чарот.

2. Пасада міністра. Размеркаванне партфеляў. // Кіруючая пасада наогул.

3. Сукупнасць рукапісаў, каштоўных папер і пад., якія знаходзяцца ў распараджэнні рэдакцыі, банка і пад. Рэдакцыйны партфель.

•••

Міністр без партфеля гл. міністр.

[Ад фр. portefeuille.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

robe

[roʊb]

1.

n.

1) хала́т, шляфро́к -а m., даўга́я, шыро́кая адзе́жына

2)

а) ма́нтыя, то́га f.

a judge’s robe — судзе́йская то́га

б) мана́ская ма́нтыя

3) на́кідка f ., плашч -а́ m., капо́та f.

2.

v.

апрана́цца, убіра́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

нацягну́ць сов.

1. натяну́ть;

н. стру́ны — натяну́ть стру́ны;

2. (покрыться) натяну́ть; (о тучах и т.п. — ещё) заволо́чь;

н. на сябе́ ко́ўдру — натяну́ть на себя́ одея́ло;

к. ве́чару ~ну́ла хмар — безл. к ве́черу не́бо заволокло́ ту́чами;

3. (об одежде, обуви) натяну́ть; (с трудом — ещё) напя́лить;

н. хала́т — натяну́ть (напя́лить) хала́т;

4. (принести много чего-л.) натащи́ть;

н. галля́ — натащи́ть ве́ток;

5. завари́ться, настоя́ться; (влагой) пропита́ться;

чай ~ну́ў — чай завари́лся (настоя́лся);

6. разг. (сделать с натяжкой) натяну́ть;

н. ацэ́нку — натяну́ть оце́нку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ша́пачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Памянш. да шапка (у 1 знач.); маленькая або дзіцячая шапка. Між .. [дзецьмі] была і яе [Кацярыніна] пяцігадовая Марылька, чырванашчокая дзяўчынка ў доўгай сіняй сукенцы, з чырвонай шапачкаю-кульком на галаве. Якімовіч. На другім паверсе, у асобным пакоі, сястра памагла .. [Ярашу] надзець стэрыльны халат, шапачку, павязку і палатняныя бахілы вышэй калень. Шамякін.

2. Верхняя, расшыраная частка чаго‑н., што мае стрыжань, ножку і пад. Грыб рос на купінцы і выглядаў на свет невялікай, з пятак, рыжаватай шапачкай. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)