zerstören
vt разбура́ць, раскіда́ць; псава́ць, знішча́ць
j-s Glück ~ — разла́дзіць чыё-н. шча́сце
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
sabotage
[ˈsæbətɑ:ʒ]
1.
n.
1) сабата́ж -у m.
2) дывэ́рсія f.
2.
v.i.
шко́дзіць, разбура́ць наўмы́сна, сабатава́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
destroy [dɪˈstrɔɪ] v.
1. разбура́ць, буры́ць; знішча́ць, руйнава́ць
2. забіва́ць (жывёл);
The horse broke its leg and had to be destroyed. Конь зламаў нагу, і яго давялося забіць.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ravage [ˈrævɪdʒ] v. спусто́шваць, спусташа́ць; разбура́ць; даво́дзіць да гале́чы;
ravage a city/a country разрабава́ць го́рад/краі́ну;
The population was ravaged by the cholera. Насельніцтва было знішчана халерай.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
zusámmenschießen
* vt
1) настраля́ць
2) расстраля́ць
3) разбура́ць (выстраламі)
4)
Geld ~ збіра́ць — гро́шы ў скла́дчыну
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Варахава́ты ’непрасохлы’ (КТС); ’варахаватае сена’. Магчыма, перанос значэння ’сена непрасохлае < сена, якое трэба варушыць’. Тады варахаваты да прасл. *vorxъ‑, *vьrxъ‑ (Фасмер, 1, 355; Брукнер, 601, дзе падаюцца бел. во́рох ’шум’, поворохаць ’разбураць’, воро́х ’трэск’). Параўн. варо́хаць ’варочаць з шорахам, рабіць шорах’, ворах ’шорах, шум; пераварот, нарушэнне парадку’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
опроки́дывать несов.
1. пераку́льваць, абаро́чваць; (вываливать) выва́льваць; выку́льваць; (валить) валі́ць, зва́льваць;
2. (заставлять отступать) воен. адкіда́ць, збіва́ць;
3. перен. (опровергать) абвярга́ць; (разрушать) разбура́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ру́шыцца ’скрануцца з месца, пачаць рух’, ’накіравацца’, ’абвальвацца’, ’разбурацца’ (ТСБМ), ’пачаць рух’, рушыць (ТСБМ), рушэнне ’паход’ (Гарэц. 1). Укр. ру́шити, руша́ти ’рухаць, варушыць’, рус. ру́шить ’разбураць’, польск. ruszyć ’рушыць, крануцца’, н.-луж. rušowaś ’бушаваць, шумець’, чэш. rušiti ’турбаваць (каго-небудзь), парушаць (цішыню)’, славац. rušiť ’крануцца, рушыць’, славен. rúšiti ’трэсці, калаціць, зносіць’, серб.-харв. ру̏шити ’разбураць’, балг. ру́ша ’тс’, ст.-слав. роушити ’тс’. Звязваюць з рух (гл.) і ў якасці індаеўрапейскіх адпаведнікаў прыводзяць літ. raũsti, rausiù, rausiaũ ’рыць, капацца’, лат. ràust, ‑šu, ‑su ’разграбаць, месці’, літ. rausis ’пячора’, rūỹs, rūsas ’пограб’, ст.-ісл. rúst ’руіны, разбураная сцяна’ і інш. (Фасмер, 3, 525). Борысь (528) узводзіць да *rušiti [< *ruchi‑ < *rou̯s‑ī‑] ’надаваць рух, папіхаць, рушыць, парушаць’, вытворнае ад незахаванага прасл. *rusti ’рыць, капаць, пераварочваць, парушаць (напрыклад, зямлю)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
séngen
1.
vt асмалі́ць (свінню і г.д.)
2.
vi пячы́, палі́ць
~ und brénnen* — рабава́ць і разбура́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Скарцава́цца ‘скурчыцца, сагнуцца’ (Сцяшк.), ‘прымасціцца, прылегчы’ (стаўб., Жыв. сл.), скарцава́ць ‘адолець, асіліць, кінуць скруціўшы, зламаўшы’ (Скарбы). Магчыма, да карцець (гл.), параўн. балг. къ́ртя ‘выкарчоўваць, выломваць, разбіваць’, макед. крти ‘ламаць, разбураць’. Значэнне ‘адолець, асіліць’ з ‘падмяць (пад сябе), скруціць’. Па лінгвагеаграфічных і фанетычных прычынах можа разглядацца як запазычанне ці трансфармацыя польск. skarcić ‘паўстрымаць, пакараць, збэсціць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)