зацве́рдзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

1. Прызнаць афіцыйна ўстаноўленым, прынятым. Зацвердзіць пяцігадовы план. Зацвердзіць праект. Зацвердзіць парадак дня сходу. // Аформіць юрыдычна, у законным парадку. Войт патрабаваў вярнуць стары магістрат да кіравання горадам. Гэты прысуд зацвердзіў кароль. Шынклер.

2. каго. Афіцыйна прызначыць каго‑н. куды‑н. або кім‑н. Зацвердзіць на пасаду дырэктара. Зацвердзіць загадчыкам фермы. // Юрыдычна пацвердзіць законнасць чыіх‑н. правоў, абавязкаў і пад. Зацвердзіць дзяцей у правах спадчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

niedocieczony

niedocieczon|y

кніжн. недаступны розуму; незразумелы; невядомы;

~e wyroki opatrzności — незразумелы прысуд лёсу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

uchwała

uchwał|a

ж.

1. пастанова, рашэнне;

powziąć ~ę — прыняць рашэнне;

2. юр. прысуд

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

prawomocny

правамоцны; які мае законную сілу;

wyrok jest prawomocny юр. прысуд уступіў у сілу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

úmstoßen

* vt

1) пераку́льваць, абаро́чваць

2) абвярга́ць

3) адмяня́ць, скасо́ўваць (закон)

ein Úrteil ~ — юрыд. касава́ць [скасава́ць] прысу́д

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

суро́вы streng, rau, hart;

суро́вы прысу́д strénges Úrteil;

суро́вае пакара́нне strénge [hárte] Stráfe;

суро́вы клі́мат ráues Klíma;

суро́вая рэчаі́снасць ráue Wírklichkeit;

суро́вае выпрабава́нне hárte Prüfung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

асудзі́ць

1. (вынесці абвінаваўчы прысуд) verúrteilen vt; áburteilen vt;

2. перан. (пакінуць на волю лёсу і г. д.) verúrteilen vt (zu D), gewéiht sein

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

soften

[ˈsɔfən]

1.

v.t.

1) зьмякча́ць

2) памякча́ць, зьмякча́ць (боль, прысу́д, сьвятло́ абажу́рам)

3) прыціша́ць (го́лас)

2.

v.i.

1) зьмякча́цца, памякча́цца

2) прыціша́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

бязлі́тасны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае літасці, жалю, спачування. Бязлітасны чалавек. □ Але вораг напаў на маю бацькаўшчыну, каварны, бязлітасны, люты вораг. Гарбук. Патапавіч закрываў рукою шыю і стараўся цішэй ступаць, каб не ўвесці ў злосць гэтых бязлітасных пастаяльцаў. Кулакоўскі. // Які не заключае, не выяўляе ў сабе літасці, спачування; жорсткі, суровы. Бязлітасны прысуд. Бязлітасная крытыка. Бязлітасная праўда. Бязлітасныя словы. □ Узросшая магутнасць міжнародных манаполій зрабіла канкурэнтную барацьбу яшчэ больш бязлітаснай. Брэжнеў. Хлопец мімаволі сціснуў аўтамат і змерыў Грэчку бязлітаснымі блакітнымі вачамі. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bring in

а) уво́дзіць

б) дава́ць прыбы́так

в) афіцы́йна паведамля́ць, абвяшча́ць

to bring in a verdict — абвясьці́ць прысу́д

г) здабыва́ць на́фту

д) арышто́ўваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)