Сухапа́ны ’кмен пясчаны’ (Шмярко). Гл. сухазелле ’тс’; другая частка складанай назвы да пан (панны?, параўн. панна 2, гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

mecenas

м. мецэнат;

pan (pani) mecenas — пан (пані) мецэнат (ветлівы зварот да адваката)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

панпсіхі́зм

(ад пан- + гр. psyche = душа)

ідэалістычнае ўяўленне аб усеагульнай адушаўлёнасці прыроды.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бу́ркалы, ‑аў; адз. няма.

Разм. пагард. Вочы. Пан Юзаф.. злосна сплёўвае на казу, уставіўшую на яго свае лупатыя буркалы. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзьму́ты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і выдзіманы. Пан Даніла сустрэў.. [маладога], седзячы за сталом, на якім стаяў дзьмуты зялёны штоф. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жу́льніцтва, ‑а, н.

Занятак, паводзіны жуліка; махлярства, ашуканства. Пан пагаліўся на добры кавалак зямлі і адсудзіў яго нейкім жульніцтвам. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мармыту́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто часта мармыча. З дабрадушнага мармытуна.. пан Ясь рабіўся захопленым расказчыкам пра слаўныя справы. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́ня, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і пані. Пан, аддаўшы загад аканому, ехаў з паняю баляваць у бліжэйшы маёнтак. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пані́ч м

1. (сын пана, малады пан) уст Júnker m -s, -; júnger Herr;

2. разм (беларучка) árbeitsscheuer Mensch, Árbeitsscheue (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мальчонак ’хлапчына’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ; ушац., Пан. дыс.). Рус. мальчонок. Паўн.-бел.-рус. ізалекса. Да прасл. malʼьčę < malʼьcь > ма́лец (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)