stab​2 [stæb] v.

1. кало́ць, ра́ніць (кінжалам, нажом і да т.п.)

2. (at) ты́каць, то́ркаць

♦

stab smb. in the back усадзі́ць нож у спі́ну; нане́сці здра́дніцкі ўда́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

stícheln

vi

1) кало́ць [прастро́чваць] іго́лкай

2) (auf A) гавары́ць з’е́длівыя сло́вы (каму-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

maul

[mɔl]

1.

n.

цяжкі́ мо́лат

2.

v.t.

1) кале́чыць, біць і цяга́ць; набіва́ць сінякі́

2) кало́ць кало́ду (клі́нам і мо́латам)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

пако́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Калоць злёгку, час ад часу. Юшка мне здалася вельмі смачнай, яна была крыху саланаватая, а ўсыпаны ў яе перац паколваў язык і прыемна асвяжаў рот. Сабаленка. // безас. Аб адчуванні паколвання. Асабліва ногі не давалі спакою. Спачатку ў іх паколвала, ныла, а цяпер дык і гэтага не адчувалася. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

приреза́ть​I-2 несов.

1. прыраза́ць, прырэ́зваць, дараза́ць, дарэ́зваць; (свинью) прыко́лваць, дако́лваць;

2. (резать всех, многих) рэ́заць, зараза́ць; (свиней) кало́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

wedge

[wedʒ]

1.

n.

1) клін -а m.

2) кліно́к -ка́ m. (сы́ру, то́рту)

2.

v.t.

1) убіва́ць клін; кало́ць

2) закліно́ўваць; укліно́ўваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Варсава́ты ’з крапінкамі (пра яблыкі)’ (Касп.). Няяснае слова. Магчыма, да варса́ць ’калоць’ (гл.). Тады першапачатковае значэнне: ’наколаты’ (→ ’з крапінкамі’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Варсану́ць ’піхнуць, штурхануць’ (Янк. II, Бяльк., Арх. ГУ), варса́нуць ’штурхануць’ (Арх. ГУ). Бясспрэчна, адносіцца да варс́аць ’калоць, кідаць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Набі́ць ’накалоць (дроў)’ (мядз., Нар. сл.). Ад біць ’калоць (дровы)’, параўн. тэрытарыяльнае размеркаванне біцца і калоцца ’бароцца (пра карову)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скіпа́ць ‘шчапаць, калоць трэскі, лучыну’ (Шымк. Собр., Бяльк., Юрч. Вытв., Мат. Маг.; бялын., Нар. сл.; ЛА, 1). Гл. скяпаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)