deserving

[dɪˈzɜ:rvɪŋ]

adj.

які́ заслуго́ўвае; ва́рты, дасто́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

lamentable

[ləˈmentəbəl]

adj.

ва́рты жа́лю; няшча́сны, жалюго́дны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

meritorious

[,merɪˈtɔriəs]

adj.

пахва́льны (учы́нак); ва́рты ўзнагаро́ды

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

noteworthy

[ˈnoʊt,wɜ:rðI]

adj.

ва́рты ўва́гі; надзвыча́йны; выда́тны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

worthy of

які́ заслуго́ўвае, ва́рты чаго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вісельнік ’павешаны’ (БРС; КЭС, лаг.); ’варты шыбеніцы’ (Нас., Шат.), вісяльнік ’нядобры чалавек’ (Жд., 2). Укр. вішальник, рус. висельник, ст.-рус. висѣльникъ ’варты шыбеніцы’ (з XVII ст.). Відавочна, паходзіць ад viselʼь і суф. ‑nikъ; параўн. славен. víselj ’жолуд (у загадцы)’ < vis‑ěti і суф. ‑elʼь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тамо́жнік, ‑а, м.

Служачы таможні, таможнай варты. Недаступны да таго таможнік яшчэ з якую хвіліну глядзеў на нас, нібы вырашаў якую складаную праблему. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

примеча́тельный (заслуживающий внимания) ва́рты ўва́гі; (знаменательный) знамяна́льны; (характерный, показательный) характэ́рны, паказа́льны; (интересный) ціка́вы; (выдающийся) выда́тны; (замечательный) надзвыча́йны;

примеча́тельный факт ва́рты ўва́гі (ціка́вы, знамяна́льны) факт;

примеча́тельные ли́ца ціка́выя (выда́тныя, прыме́тныя) асо́бы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ва́ртасць (Шат., Нас., Шпіл., Гарэц.; КЭС, лаг.; Інстр. III, БРС). Укр. ва́ртісць. Запазычанне з польск. wartość ’тс’ (ад warty; гл. ва́рты). Гл. Кюнэ, Poln., 113. Гэта версія нам здаецца больш верагоднай (зыходзячы з агульнай сітуацыі), чым тая, якую прапануе Рудніцкі (319) (вытворнае ад ва́рты на ўсх.-слав. глебе).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паабтыка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Абаткнуць што‑н. з розных бакоў; абаткнуць усё, многае. Паабтыкаць сцены пакуллем. □ Варты палутаркі [хлопцы] паабтыкалі галінкамі бярозы. Паўлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)