zapierać

I

1. незак.

запіраць; замыкаць;

2. czego адмаўляць што; не прызнаваць чаго;

zapierać dech — займаць дух

II незак.

замываць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zaprzeczać

незак.

1. адмаўляць; пярэчыць; абвяргаць;

2. komu czego не прызнаваць за кім чаго; адмаўляць каму ў чым;

гл. zaprzeczyć

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przerost, ~u

м.

1. мед. гіпертрафія;

przerost gruczołu tarczycowego — гіпертрафія шчытападобнай залозы;

2. лішак чаго; празмернасць;

przerost wyobraźni — празмерная фантазія

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

umoczyć

зак. макнуць; намачыць; змачыць;

umoczyć usta (wargi) — крыху адпіць; пакаштаваць;

umoczyć palce (ręce) w czym — прыкласці руку да чаго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wstręt, ~u

м. агіда;

budzić wstręt — выклікаць агіду;

czuć wstręt — адчуваць агіду (да чаго), гадзіцца (чым);

czynić ~y — ствараць перашкоды

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

pęczek

pęcz|ek

м. пучок;

sprzedawać co na ~ki — прадаваць што пучкамі;

mieć czego na ~ki разм. мець чаго ўдосталь

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

pisać się

незак.

1. пісацца;

jak to się pisze? — як гэта пішацца?;

2. падпісвацца; згаджацца (на што); далучацца (да чаго)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

posłuch, ~u

м. паслушэнства, паслухмянасць;

nakazać dla siebie posłuch — дабіцца паслушэнства;

dawać czemu posłuch — прыслухоўвацца да чаго; ахвотна слухаць што

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

głód, głodu

м.

1. голад;

2. прага;

głód wiedzy — прага ведаў;

3. голад; брак, недахоп чаго;

głód narkotyczny — наркатычная ломка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

імя́ (род. імя́ и і́мені, дат. і́мю и і́мені, вин. імя́, твор. і́мем и і́менем, предл. (аб) і́мі и (аб) і́мені) ср., в разн. знач. и́мя;

і. і про́звішча — и́мя и фами́лия;

вучо́ны з і́мем — учёный с и́менем;

○ ула́снае і. — со́бственное и́мя;

агу́льнае і. — нарица́тельное и́мя;

па і. і па ба́цьку — по и́мени и о́тчеству;

◊ ад і. — (каго) от и́мени (кого);

і́мем — (каго, чаго) и́менем (кого, чего);

і. — (каго, чаго) и́мени (кого, чего);

з і́мем — (каго) с и́менем (кого);

на і. — (чыё) на и́мя (чьё);

у і. — (каго, чаго) во и́мя (кого, чего);

насі́ць і. — носи́ть и́мя;

набы́ць сабе́ і. — соста́вить (сде́лать) себе́ и́мя;

называ́ць рэ́чы сваі́мі (сапра́ўднымі) імёнамі — называ́ть ве́щи свои́ми (со́бственными, настоя́щими) имена́ми

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)