старадрэ́віна

1. Засохлае на корані дрэва (БРС).

2. Старое амаль без абалоні дрэва; стары лес (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ка́рлік, ‑а, м.

Чалавек ненармальна малога росту. // Пра рэч, прадмет вельмі малога памеру. Дрэва-карлік. Дзяржава-карлік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лісто́ўніца, ‑ы, ж.

Хвойнае дрэва з мяккай, ападаючай на зіму ігліцай і цвёрдай, моцнай драўнінай. Сібірская лістоўніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

навыштуко́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Разм. Выштукаваць, змайстраваць значную колькасць чаго‑н. Навыштукоўваць цацак з дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расшчэ́п, ‑у, м.

Спец. Расшчэмленае, разрэзанае месца па даўжыні чаго‑н. Расшчэп кары дрэва. Уставіць у расшчэп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сандара́к, ‑у, м.

Духмяная смала, якую здабываюць з кары хваёвага дрэва сямейства кіпарысавых; выкарыстоўваецца для вырабу лакаў.

[Грэч. sandarake — чырвоны мыш’як.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смако́ўніца, ‑ы, ж.

Пладовае субтрапічнае дрэва сямейства тутавых з цвёрдай драўнінай і пладамі, прыдатнымі для яды; інжыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таўстано́гі, ‑ая, ‑ае.

З тоўстымі нагамі. З ланцуга, прывязанага да дрэва, рвалася малое, але таўстаногае ваўчанё. Федасеенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

формазмяня́льнасць, ‑і, ж.

Змена формы (у 1 знач.); здольнасць змяняць форму ад уздзеяннем знешніх умоў. Формазмяняльнасць дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

юбе́я, ‑і, ж.

Дрэва сямейства пальмавых, што дае ядомыя плады, з соку якіх вырабляюць віно; слановая пальма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)