weitáus

adv нашма́т, намно́га, куды́ як

~ bésser — намно́га лепш

~ der Béste — са́мы ле́пшы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zúströmen

vi (s) (D) прыцяка́ць, сцяка́цца (куды-н.); цячы́ (у бок чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

éintreffen

* vi (s)

1) прыбыва́ць, прыхо́дзіць, прыязджа́ць (in D – куды-н.)

2) здзяйсня́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

персо́на нон гра́та

(лац. persona non grata = непажаданая асоба)

1) дыпламатычны прадстаўнік, які не карыстаецца давер’ем з боку ўрада дзяржавы, куды ён прызначаны;

2) перан. асоба, якая не карыстаецца прыхільнасцю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

немаве́дама, прысл. (у спалучэнні са словамі «што», «як», «адкуль», «куды» і пад.).

Невядома, незразумела. Такі адказны момант, а інжынер, якому даручана важнейшая справа, знаходзіцца немаведама дзе. Шыцік. Рыпучыя колы бежанскай фурманкі мелюць жарству дарогі, якая вядзе немаведама куды. Сабаленка. Шафёр немаведама чаму даў сігнал, ды такі рэзкі, што Карл.. ад нечаканасці шарахнуўся ўбок. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

навадзі́ць, ‑ваджу, ‑водзіш, ‑водзіць; пр. навадзіў, ‑дзіла; зак., каго.

1. Прывесці многа каго‑н. куды‑н.

2. Павадзіць каго‑н. доўгі час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыко́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Выкаціць адкуль‑н. або куды‑н. усё, многае. Павыкочваць бочкі на вуліцу. Павыкочваць бярвенне з двара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наско́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Скаціць адкуль‑н. або куды‑н. у вялікай колькасці. Наскочваць камення з гары. Наскочваць кучу бярвення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыкандыба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Прыйсці куды‑н., кандыбаючы, кульгаючы. Прыйшоў Міхал, брыгадзіры, дзед Ігнат прыкандыбаў, дачуўшыся аб такой навіне. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпісны́, ‑ая, ‑ое.

1. Прылічаны, прыпісаны куды‑н. Прыпісное сяло. Прыпісныя лугі.

2. Які праводзіць прыпіску. Прыпісны пункт.

•••

Прыпісныя сяляне гл. селянін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)