тырані́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да тырана. Тыранічная ўлада.

2. перан. Жорсткі, дэспатычны, самаўпраўны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

omnipotence

[ɑ:mˈnɪpətəns]

n.

усеўла́дзьдзе n., неабмежава́ная ўла́да

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

абсалюты́зм, ‑у, м.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада неабмежавана належыць адной асобе; самадзяржаўе, абсалютная манархія.

[Ад лац. absolutus — самастойны; фр. absolutisme.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

supremacy [s(j)u:ˈpreməsi] n.

1. (over) перава́га;

technological supremacy тэхні́чная перава́га

2. вяршэ́нства, панава́нне, вярхо́ўная ўла́да; супрэма́цыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

манархі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да манархіі. Манархічная ўлада.

2. Тое, што і манархісцкі. Манархічныя арганізацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Legislatíve

[-və]

f -, -n заканада́ўчы сход, заканада́ўчая ўла́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

absolutyzm, ~u

м. абсалютызм; неабмежаваная ўлада

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

патэнта́т

(лац. potentatus = вярхоўная ўлада)

уст. уладар, каранаваная асоба.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

заканада́ўчы, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з укладаннем і выданнем законаў. Заканадаўчая ўлада. Заканадаўчы орган. Заканадаўчы акт.

•••

Заканадаўчая ініцыятыва гл. ініцыятыва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ца́рственны, ‑ая, ‑ае.

1. Уст. Які належыць цару. Царственная ўлада.

2. перан. Кніжн. Велічны, вялікасны. Царственны жэст. Царственны выгляд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)