Verbum

УСЕЎЛА́ДДЗ​​Е, -я, н. (кніжн.).

Неабмежаваная ўлада.

Барацьба супраць усеўладдзя манаполій.

тэакра́тыя, -і, ж.

Форма кіравання, пры якой палітычная ўлада належыць духавенству.

|| прым. тэакраты́чны, -ая, -ае.

цары́зм, -у, м.

Дзяржаўны лад, пры якім вярхоўная ўлада належыць цару; манархія.

|| прым. цары́сцкі, -ая, -ае.

аднаасо́бны, -ая, -ае.

1. гл. аднаасобнік.

2. Які ажыццяўляецца адной асобай, належыць адной асобе.

Аднаасобная ўлада.

Аднаасобнае рашэнне.

абсалюты́зм, -у, м.

Форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада цалкам належыць самадзяржаўнаму манарху; неабмежаваная манархія.

|| прым. абсалюты́сцкі, -ая, -ае.

улада́рства, -а, н.

1. Вярхоўная ўлада, панаванне.

2. Нерухомая маёмасць, якой валодаюць як уласнасцю; уладанне (у 2 знач.).

Аб’ехаць сваё ў.

самаўла́дства, -а, н.

1. Аднаасобная неабмежаваная ўлада.

Царскае с.

2. Схільнасць падпарадкоўваць сваёй волі; уладалюбства.

Бацькоўскае с.

|| прым. самаўла́дны, -ая, -ае.

мана́рх, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая ўзначальвае манархію (цар, кароль, імператар і інш.).

|| прым. мана́ршы, -ая, -ае.

Манаршая ўлада.