разжані́ць, ‑жаню, ‑жэніш, ‑жэніць; зак., каго.

Разм. Расстроіць чый‑н. шлюб; развесці (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Géldheirat

f -, -en шлюб па разлі́ку, шлюб з-за раху́бы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Сва́таць, сва́тацца ‘прапаноўваць каго-небудзь у мужы ці ў жонкі’, ‘прасіць згоды на шлюб’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, ТС). Укр. сва́тати(ся), рус. сва́тать(ся), ст.-рус. свататися ‘парадніцца праз шлюб дзяцей або сваякоў’, польск. swatać się ‘тс’, чаш. svatati ‘спраўляць вяселле’, балг. свату́вам се ‘быць сватам’, макед. сватоса се ‘парадніцца праз шлюб’. Прасл. *svatati (sę), *svatiti sę. Толькі славянскае. Дэрыват ад *svatъ, першасна ‘парадніцца’, астатнія значэнні даволі познія. Гл. Трубачоў, История терм., 143.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

exogamy [ekˈsɒgəmi] n. экзага́мія; шлюб па-за ме́жамі свайго́ ро́ду, пле́мя, ка́сты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

marry [ˈmæri] v.

1. жані́цца; выхо́дзіць за́муж; браць шлюб

2. жані́ць; вянча́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

mezalians, ~u

м. няроўны шлюб; мезальянс;

popełnić mezalians — уступіць у няроўны шлюб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сасва́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Узаемна згадзіцца на шлюб; дамовіцца паміж сабой аб шлюбе. // перан. Разм. Зблізіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохшлю́бнасць, ‑і, ж.

1. Уступленне трэці раз у шлюб.

2. Знаходжанне ў шлюбе адначасова з трыма жонкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Éheschließung

f -, -en шлюб

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

mariaż, ~u

м. уст. шлюб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)