цмок², выкл.
1. Ужыв. гукапераймальна для абазначэння адрывістага гуку, які атрымліваецца раптоўным раскрыццём сціснутых губ.
2. у знач. вык. Ужыв. ў знач. дзеясл. цмокаць—цмокнуць (разм.).
Хлопчык ц. у шчаку бабулю.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
нявы́хаваны, ‑ая, ‑ае.
Які не атрымаў належнага выхавання; грубы. Нявыхаваны хлопчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хлапчаня́ і хлапчанё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.
Маленькі хлапец; хлопчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Бу́бны ’дзеці’ (Клім.). Укр. дыял. (зах.) бу́бен ’непаслухмяны хлопчык’. Запазычанне з польск. bęben хлопчык, бутуз’ (ад bęben ’бубен’, можа, пад уплывам італ. bambino ’дзіця’). Брукнер, PF, 7, 171; Рудніцкі, 230.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бацю́та ’хлопчык’, бацю́ля, бацю́к. Гл. бац 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тэ́паць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).
1. Ісці, робячы частыя крокі.
2. Ісці, хадзіць наогул.
Нехта тэпае па двары.
3. Пра дзяцей: пачынаць хадзіць, хадзіць няўпэўнена.
Хлопчык ужо пачынае т.
|| наз. тэ́панне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Мальчу́га ’дзяцюк’ (Нас.), мальчуга́ ’хлапчына’ (воран., Сл. ПЗБ), мальчуга́н ’даволі вялікі дзяцюк’ (Нас.), мальчу́жка ’хлопчык’ (Нас.) — запазычаны з рус. мовы (Даль, 2, 764). Аналагічна мальчы́шча ’вялікі дзяцюк’ (Нас.). Паўн. рус. наўг. (грэбл.) мальчи́ще ’падлетак, хлопчык’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
байска́ўт
(англ. boy-scout, ад boy = хлопчык + scout = разведчык)
член скаўцкай арганізацыі хлопчыкаў (гл. скаўтызм).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Ма́льчык ’хлопчык’ (лудз., Сл. ПЗБ; ушац., Пан. дыс.), малчык (Растарг.), мальчы́шка ’хлапчук, хлопчык’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ, Бяльк.), мальчы́шачка ’тс’ (Растарг.). З рус. мальчик, мальчишка. Параўн., аднак, ст.-серб.-харв. malьcikъ ’тс’ (у Дзечанскай дароўнай грамаце).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
паварчу́к, ‑а, м.
Разм. Хлопчык, які працуе на кухні і дапамагае повару. Маленькі паварчук.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)