хлапчаня́ і хлапчанё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Маленькі хлапец; хлопчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бу́бны ’дзеці’ (Клім.). Укр. дыял. (зах.) бу́бен ’непаслухмяны хлопчык’. Запазычанне з польск. bęben хлопчык, бутуз’ (ад bęben ’бубен’, можа, пад уплывам італ. bambino ’дзіця’). Брукнер, PF, 7, 171; Рудніцкі, 230.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Бацю́тахлопчык’, бацю́ля, бацю́к. Гл. бац2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тэ́паць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Ісці, робячы частыя крокі.

2. Ісці, хадзіць наогул.

Нехта тэпае па двары.

3. Пра дзяцей: пачынаць хадзіць, хадзіць няўпэўнена.

Хлопчык ужо пачынае т.

|| наз. тэ́панне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

грум

(англ. groom)

слуга, які суправаджае вярхом конніка, а таксама хлопчык-лакей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мальчу́га ’дзяцюк’ (Нас.), мальчуга́ ’хлапчына’ (воран., Сл. ПЗБ), мальчуга́н ’даволі вялікі дзяцюк’ (Нас.), мальчу́жкахлопчык’ (Нас.) — запазычаны з рус. мовы (Даль, 2, 764). Аналагічна мальчы́шча ’вялікі дзяцюк’ (Нас.). Паўн. рус. наўг. (грэбл.) мальчи́ще ’падлетак, хлопчык’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ма́льчыкхлопчык’ (лудз., Сл. ПЗБ; ушац., Пан. дыс.), малчык (Растарг.), мальчы́шка ’хлапчук, хлопчык’ (в.-дзв., Сл. ПЗБ, Бяльк.), мальчы́шачка ’тс’ (Растарг.). З рус. мальчик, мальчишка. Параўн., аднак, ст.-серб.-харв. malьcikъ ’тс’ (у Дзечанскай дароўнай грамаце).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зана́дта, прысл.

Задужа, залішне, празмерна. На першы погляд хлопчык здаваўся занадта ціхім, бездапаможным. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паварчу́к, ‑а, м.

Разм. Хлопчык, які працуе на кухні і дапамагае повару. Маленькі паварчук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кірду́пель ’маларослы хлопчык, падростак’ (ТС, Жыв. сл.). Гл. кнрдупель.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)