спры́тна нареч.

1. ло́вко;

2. ло́вко, прово́рно, расторо́пно;

3. изворо́тливо;

1-3 см. спры́тны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pfíffig

a хі́тры, спры́тны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

quick

a жва́вы, спры́тны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

hándfertig

a спры́тны, паваро́тлівы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

камбіна́тар

(фр. combinateur)

спрытны дзялок, які дасягае мэты шляхам лоўкіх аперацый, хітрыкаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

agile

[ˈædʒəl]

adj.

1) жва́вы, руха́вы; спры́тны

An acrobat has to be agile — Акраба́т паві́нен быць спры́тны

2) Figur. ке́млівы

an agile mind — спры́тны ро́зум

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Зру́чны. Рус. сру́чныи ’зручны, спрытны’ (Даль), укр. зру́чний ’зручны’, польск. zręczny ’спрытны, зграбны’, чэш. zručný ’спрытны, зручны’, славац. zručný ’спрытны’, в.-луж. zručny ’тс’, балг. сръчен ’спрытны’. Ст.-рус. (XI ст.) сърѫчание ’ўзнагарода, дар’. Прасл. sъ‑rǫč‑ьn‑. Паводле Мартынава–Міхневіча (Маладосць, 1969, 7, 150), прыметнік утворан са спалучэння з рукі. Паколькі слова прадстаўлена ва ўсіх групах слав. моў, у гэтым выпадку зыходны выраз sъ(n) rǫky павінен быць аднесен да прасл. перыяду. Аб корані гл. рука.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абаро́тлівы, ‑ая, ‑ае.

Той, хто ўмела вядзе справы; вынаходлівы, энергічны. Чыкілевіч — абаротлівы, кемлівы чалавек, спрытны гаспадар, жыве наводшыбе. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разбітны́ разм. forsch (зухаваты, хвацкі); gewándt (спрытны)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

handy

[ˈhændi]

adj.

1) зру́чны; кары́сны; выго́дны

2) зру́чны ў карыста́ньні, спры́тны, до́бры

3) спры́тны да рабо́ты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)