strife [straɪf] n. fml or lit. канфлі́кт; спрэ́чка, сва́рка; разла́д; пярэ́чанне;
be at strife знахо́дзіцца ў ста́не канфлі́кту;
make strife выкліка́ць спрэ́чкі, се́яць нязго́ду
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
нагаспада́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак.
Разм. Кіруючы гаспадаркай, дасягнуць чаго‑н. [Цімох:] — Лубін будзем сеяць, сырадэлю. [Даніла:] — Сей. Пагляджу, як ты нагаспадарыш. Пальчэўскі. Без каня не нагаспадарыш і на добрай зямлі. Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сяве́нька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.
Лубянка для ручной сяўбы. Збожжа насыпалі ў лубяную каробку — сявеньку, вешалі гэтую сявеньку на шыю і выходзілі на загон сеяць. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пралысе́ць, ‑ее; зак.
Разм. Агаліцца, пазбавіцца покрыва; пакрыцца пралысінамі. На высокіх мясцінах поле ўжо зусім пралысела. Дуброўскі. А то, бывае, пралысее дзе з-пад вады прагалачак, прасохне, араць-сеяць пара. Кірэйчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ле́ктар, ‑а, м.
Той, хто чытае лекцыі. У пакой увайшоў лектар, нізенькі лысы чалавек у чорным і, здавалася, цесным касцюме. Ваданосаў. Разумнае, светлае, вечнае сеяць Лектар вядомы прыехаў да нас. Непачаловіч.
[Ад лац. lector.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Се́ўкі ‘рэдкі (пра матэрыял)’, се́ўко ‘рэдка вытканае палатно’ (шчуч., Нар. лекс.; навагр., З нар. сл.). Да сеяць (гл.) з суф. ‑к‑; семантычная матывацыя ‘тое, праз што сеюць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
рэ́па, ‑ы, ж.
1. Агародная караняплодная двухгадовая расліна сямейства крыжакветных.
2. зб. Караняплоды гэтай расліны белага ці жоўтага колеру, прыдатныя для ежы.
•••
Хоць рэпу сёй гл. сеяць.
Як рэпу грызе гл. грызці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Се́ўка 1 ‘плеценае з лазы і саломы начынне для сяўбы, сявенька’ (Скарбы; беласт., Сл. ПЗБ). Да сеяць (гл.).
Се́ўка 2 ‘птушка Charadrius pluvialis L.’ (Ласт.). Гл. сіўка, сявец 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
се́яны
1. прич. се́янный; см. се́яць 1;
2. прил. се́яный;
~ная мука́ — се́яная мука́;
3. прил. се́яный;
~ныя тра́вы — се́яные тра́вы
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
канюшы́нішча, ‑а, н.
Поле, з якога сабралі канюшыну або на якім папярэдняй культурай была канюшына. — І няма чаго сеяць на канюшынішчы жыта, — даводзіў адзін з брыгадзіраў, — калі ў наступную вясну можна пасеяць, напрыклад, яравую пшаніцу. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)