Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
спалуча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1.Незак.да спалучыцца.
2. Гарманіраваць, адпавядаць адно другому. Як прыгожа спалучаюцца колеры.«Работніца і сялянка».Гляджу, як ільны на прасторах сінеюць, Як неба блакіт спалучаецца з полем.Хведаровіч.
3. Уступаць у сувязь, уваходзіць у спалучэнне. З колькаснымі лічэбнікамі два, тры, чатыры і г. д. зборныя назоўнікі не спалучаюцца.Граматыка.
4. Мець сувязь, служыць працягам адно другога; злучацца. Крама Раманюка спалучалася з пакоямі цесцевага дома.Карпюк.
5.Зал.да спалучаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сумяшча́цца, ‑аецца; незак.
1. Непарыўна спалучацца, злучацца. Пры дапамозе гэтага суфікса [-ін-а] ўтвараюцца неадушаўлёныя назоўнікі мужчынскага роду з павелічальна-ўзмацняльным адценнем, якое сумяшчаецца з адценнем адзінкавасці.Граматыка.// Выконвацца адначасова. У прафтэхшколе вучоба сумяшчаецца з працай на заводзе.//укім-чым. Аб’ядноўвацца, існаваць адначасова ў адной асобе, з’яве, прадмеце. У гэтым чалавеку сумяшчаюцца тэарэтычныя веды і практычны вопыт.
2. Супадаць усімі пунктамі пры накладанні (пра фігуры, лініі). Сіметрычныя фігуры сумяшчаюцца.
3.Зал.да сумяшчаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Стыка́цца ‘зачыняцца’, ‘сутыкацца’ (Нас.), ‘бываць, знаходзіцца’ (Сцяшк.; навагр., З нар. сл.; ТС; віл., Жыв. сл.; Юрч., Варл.; бялын.; Янк. 3.), звычайна ў спалучэннях з не: не стыкацца дома (у хаце) ‘затрымлівацца, пабыць; вандраваць, бадзяцца, блукаць’, ‘паказвацца, мала бываць’ (Барад., Ян.): дома не стыкаецца (Нар. Гом.), ‘межаваць, судакранацца’ (Ласт., ТС), ‘злучацца’ (Варл.). Гл. тыкаць. Значэнне ‘зачыняцца’ Мяркулава (Этимология–1979, 12) тлумачыць у сувязі з дзеясловам ткаць, параўн. заткала ‘затычка’ (Нас.), рус.пск., цвяр.заткать ‘заткнуць, схаваць’, заткаться ‘знікнуць’; значэнне ‘быць, знаходзіцца’ узнікла, магчыма, у выніку эліпсіса слова-злучэння стыкацца з кім‑небудзь ‘сустракацца’. Да значэння ‘з’яўляцца, паказвацца’ параўн. ст.-слав.сътъкати, стъкати ‘абвясціць, паведаміць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
veréinen
vt
1.
1) аб’ядно́ўваць, злуча́ць
2) спалуча́ць (у сабе)
2.
(sich) аб’ядно́ўвацца, злуча́цца (у агульную арганізацыю, фірму і г.д.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
álles fügt sich gut zusámmen — усё скла́дваецца до́бра
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
злучэ́нне, ‑я, н.
1.Дзеяннепаводлезнач.дзеясл. злучаць 1 — злучыць 1 і злучацца — злучыцца.
2. Тое, што злучае што‑н.; месца, дзе злучана што‑н. — Па сцежках і па дарозе пастаўлены дазоры .. На злучэнні дарог, у даліне, — ручны кулямёт.Самуйлёнак.
3. Вялікая вайсковая адзінка (брыгада, дывізія, корпус і пад.). Танкавыя злучэнні. Партызанскае злучэнне.
4. Рэчыва, малекула якога складаецца з атамаў некалькіх элементаў. Хімічнае злучэнне. Кіслароднае злучэнне.
5. Спосаб сувязі самастойных раўнапраўных слоў або сказаў. Сказы звязваюцца па спосабу злучэння і падпарадкавання.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
team
[ti:m]1.
n.
1) кама́нда, дружы́на f.; брыга́да f.
a football team — футбо́льная кама́нда
2) запрэ́жка f.
2.
v.t.
1) аб’ядно́ўвацца, злуча́цца
2) працава́ць брыга́даю
•
- team up
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
amalgamate
[əˈmælgəmeɪt]1.
v.
1) злуча́ць, злуча́цца; зьліва́ць, зьліва́цца
to amalgamate two competing companies — злучы́ць дзьве канкурэ́нтныя кампа́ніі
2) злуча́ць ірту́ць зь і́ншым мэта́лам
2.
adj.
спалу́чаны, злу́чаны, зьлі́ты
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
kommunizíeren
1.
vt
1) паведамля́ць
2) злуча́ць
3) рэл. дава́ць прыча́сце
2.
vi
1) злуча́цца
~de Röhren — фіз. сазлу́чаныя сасу́ды
2) рэл. прыма́ць прыча́сце
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)