тлушчамало́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які дае малако з высокім утрыманнем тлушчу. Тлушчамалочная жывёла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шві́цкі, ‑ая, ‑ае.

У выразах: швіцкая жывёла, швіцкая парода — парода буйной рагатай жывёлы.

[Ад назвы кантона Швіц (Schwyz) у Швейцарыі, дзе ўпершыню была выведзена гэта парода жывёлы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

przeżuwacz

м. жвачная жывёла

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

rogacizna

ж. рагатая жывёла

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мяша́нец, ‑нца, м.

Разм. Жывёла або расліна, атрыманая ад скрыжавання двух розных парод, відаў; метыс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́гуляцца, -яюся, -яешся, -яецца; зак.

1. Уволю нагуляцца, адпачыць.

В. за дзень дома.

2. Набрацца сілы, адкарміцца на волі.

Выгулялася жывёла за лета.

|| незак. выгу́львацца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

рага́ты Horn -; gehörnt (тс перан);

рага́тая жывёла Hórnvieh n -s;

буйна́я рага́тая жывёла Ríndvieh n, Rínder pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

племянны́ в разн. знач. племенно́й;

~нна́я жывёла — племенно́й скот;

~нная мо́ва — племенно́й язы́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

cattle

[ˈkætəl]

n.

а) рага́тая жывёла, ста́так -ку m., бы́дла n., скаці́на f.

б) сво́йская жывёла, пагало́ўе n., жывы́ інвэнта́р

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

скаці́на, -ы, ж. (разм.).

1. зб. Буйная сельскагаспадарчая жывёла.

Пасвіць скаціну.

Пагнаць скаціну ў поле.

2. перан. Грубы, бяздушны чалавек (груб., лаянк.).

|| памянш.-ласк. скаці́нка, -і, ДМ -нцы, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)