director

[dəˈrektər]

n.

кіраўні́к -а́ m., дырэ́ктар -а m.; рэжысэ́р -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

распара́дчык м. Órdner m -s, -; Féstleiter m -s, -, Féstordner m (на святкаванні);

дырэ́ктар-распара́дчык léitender Diréktor

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

інса́йдэр

(англ. insider)

фізічная асоба, якая мае інфармацыю аб справах (стане дзейнасці) фірмы, прадпрыемства (дырэктар, менеджэр, бухгалтар і інш.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

MD [ˌemˈdi:] n.

1. (скар. ад Doctor of Medicine) до́ктар медыцы́ны

2. BrE (скар. ад managing director) выкана́ўчы дырэ́ктар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

насцяро́га, ‑і, ДМ ‑розе, ж.

Разм. Тое, што і насцярожанасць. З пільнай і трывожнай насцярогай дырэктар сочыць за кожным рухам рукі Хадаркевіча. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канферэ́нц-за́ла, ‑ы, ж.

Зала для ўрачыстых сходаў, канферэнцый. Тыдні два таму назад у канферэнц-зале рабфака перад намі, выпускнікамі, выступаў дырэктар завода. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надзе́йнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць, якасць надзейнага. Надзейнасць работы матора. □ [Іван і Віктар] бачылі, як дырэктар выйшаў на ганачак, як замкнуў дзверы, як тузануў за ручку, правяраючы надзейнасць замка. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Intendánt

m -en, -en

1) дырэ́ктар [кіраўні́к] (тэатра), зага́дчык (радыёвяшчання)

2) вайск. інтэнда́нт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

dyrektorstwo

н.

1. пасада дырэктара; дырэктарства;

2. дырэктар з жонкай

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

партыза́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; незак.

Разм.

1. Весці партызанскую барацьбу. Нейкі здраднік данёс фашыстам, што былы дырэктар саўгаса партызаніць у тутэйшых лясах. Шчарбатаў.

2. перан. Займацца партызаншчынай (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)